Hedi Slimane viel maandagavond als debuterend ontwerper voor Saint Laurent Paris spartelend door de mand. Na een look of tien had hij in zijn collectie voor zomer 2013 alle beroemde YSL-klassiekers er doorheen gejaagd: Le Smoking, de doorkijkbloes en Le saharienne – de sexy, kakikleurige korte overgooier met vetersluiting. Slimane’s versie was onflatteus en vloerlang. De broek van de nieuwe Saint Laurent-smoking is skinny met nonchalante steekzakken, of een leren legging. Het smokingjasje is taillekort met rechte schouders. En dat alles overgoten met een uitgekauwde rockchick-saus met franjes, pailletten en pantermotieven.
Als nieuweling moest Slimane voor Saint Laurent, net als Raf Simons vrijdag voor Dior, een gerenommeerd modehuis met al zijn codes en historie zien te herpositioneren. De ingetogen modernist Raf Simons herhaalde niet alleen de Diorcodes, maar had vooral een manier gevonden om met vorm, materiaal en kleur het huis vooruit naar onze tijd te helpen.
Hedi Slimane bleek helaas meer stylist dan ontwerper. Zijn bekende sfeer van ‘hedonisme light’ zette hij ook bij Saint Laurent weer goed neer. Maar in de collectie zat geen kledingstuk dat de afgelopen jaren al niet ergens te koop was.
Het zijn economisch onzekere tijden en alle modehuizen zoeken dan graag naar houvast in hun verleden. Chanels ontwerper Karl Lagerfeld verhult dit mechanisme met veel flair. Toegegeven: als beginner bij Chanel had hij negenentwintig jaar geleden net als Slimane nu opstartproblemen. Dat je het niet redt met enkel een geslaagde sfeer, begreep hij al snel. Ontelbare keren vond hij kenmerkende Chanelzaken opnieuw uit, waaronder het aloude mantelpakje en de beroemde doorgestikte tas uit 1955.
Op de Chanelshow in het Grand Palais slalomden gisterochtend modellen tussen windmolens over een catwalk met zonnepaneelmotief. Het nieuwe Chanelpakje voor zomer 2013 is een pittig kort jasje dat net onder de borst eindigt en wijd valt. Het rokje is mini, of vervangen door een slanke skinny boek met heel hoge taille. Een dessin van vierkante vlakken refereerde aan de zonnepanelen en keerde ook terug in boxy truien. De oude meester zorgde dat het oude merk weer minstens een half jaar aan de top meedoet.
Celine’s ontwerpster Phoebe Philo toonde lef. De Britse zette drie jaar geleden het Franse Céline op de kaart met minimalistische chic. In Parijs verbaasde ze dit keer in eerste instantie vooral met absurdistische schoenen: harige pumps bekleed met gele nerts, inclusief hak. Maf. Verrassing twee was een ‘rommelige’ look met veel tops met gedraaide windsels. Rokzomen waren behoorlijk gerafeld. Philo’s fans, de minimalistische ‘Philophiles’ zijn waarschijnlijk nog in shock. Maar ook zij zullen de elegantie van de collectie snel leren waarderen.
“Magnifique.””Sublime.” De enige show met na afloop een werkelijk minutenlange ovatie vond plaats in Palais de Tokyo. Daar deed Oscarwinnares Tilda Swinton veertig minuten lang de modeperformance The Impossible wardrobe. Directeur Olivier Saillard van het Parijse kostuummuseum Galliera had Swinton gevraagd om een vijftigtal historische archiefstukken uit zijn al jaren wegens renovatie gesloten museum even tot leven te brengen zonder ze aan te trekken, want daar zijn te kostbaar en teer voor. Met elke ‘schat’ die de androgyne Swinton, gekleed in stofjas, met witte handschoentjes kreeg aangereikt ging ze weer anders om. Met in haar armen een Balenciaga-mantel, ooit gedragen door Lady Deterding, poseerde zich haastig voor een spiegel. Snel en kort snoof ze aan de kraag van een met gouddraad geborduurd jas van Napoleon I. Het publiek, de culturele Franse elite waaronder Pierre Bergé, partner en zakelijk leider van YSL, rook mee. Van hem kreeg Yves’ opvolger Hedi Slimane de zegen, maar volgens de rest van de modewereld was concurrent Raf Simons de winnaar van de eerste ronde van de fashionbattle.
Eerder gepubliceerd in Het Parool
Reageren is niet (meer) mogelijk.