2015 was een tumultueus modejaar. Overigens beslist niet op het gebied van trends. De modewereld verkeert al een poos in een in-between-trends-fase. Oftewel, er zijn geen uitgesproken trends meer die ons naar de winkel zuigen. Dat dit overigens ook een slechte zaak is voor moderetailers, daar lees je dan weer nergens iets over.
Paniek op de afdeling personeelszaken van enkele grote modehuizen sinds het spraakmakende vertrek van Raf Simons bij Dior en Alber Elbaz die na zijn afscheid van Lanvin alweer een paar maanden werkeloos thuis duimen draait.
Simons trok het hoge ontwerptempo niet meer en Elbaz kreeg het aan de stok met zijn bazin. De exacte oorzaak van Elbaz’ vertrek blijft vooralsnog in nevelen gehuld. Afgaande op de geschokte medewerkers van Elbaz was zijn vertrek ongewenst. Laten we het houden op tegenvallende verkoopcijfers en onenigheid over een nieuw te volgen strategie.
In het geval van Dior kun je je afvragen waarom leidt Simons’ openlijke kritiek over Diors moderne vorm van slavendrijven (het ontwerpen van te veel collecties) na het eerdere Galliano-gate niet tot imagoschade voor Dior?
Onlangs las ik een lijstje met 10 namen van de meest gegoogelde modeontwerpers in 2016. Logisch dat op nummer 1 Raf Simons stond, want, vroeg het volk zich af, wie is toch die snuiter die in oktober opeens het nieuws beheerste?
Op numero 2 stond de Amerikaanse ontwerper Shoshanna Lonstein Gruss. Wie? Nu iedereen haar massaal gaat googelen prijkt ze volgend jaar vast op 1. Ook in het lijstje: Thakoon Panichgul, Tadashi Shoji en Zuhair Murad. Raadselachtig is de vermelding van Christian Lacroix die al weer zes jaar geleden failliet ging.
Wat ons dit lijstje leert over Dior en de constante designerstoelendans die voor modejournalisten altijd een aanleiding is om over te schrijven? Who cares? Shoshanna Lonstein Gruss bewijst het.
Reageren is niet (meer) mogelijk.