Dear Tommy,
Onlangs ontving ik van u een uitnodiging om de nieuwe zomercollectie te komen bekijken. Afgelopen vrijdag fietste ik richting Stadhouderskade, daar zit u in een streng, maar prachtig gebouw. Ik stapte van mijn fiets, voor uw deur zag ik vier fietsen staan, waarvan drie met een houten krat voorop. Leuk dacht ik, u als Amerikaan vindt fietsen met zo’n krat typisch Amsterdams. Ik zette mijn fiets naast de Amsterdamse folkore. Fout! De deur zwaaide open, een jongenman sommeerde mij de fiets te verwijderen, en snel een beetje. “O”, grapte ik, “dan zul je aan de gang blijven met het weghalen. En er staan al vier.” Zeg Tommy, humor heeft u personeel niet, gedrild zijn ze prima. “Tommy wil het niet, het moet netjes blijven.”
Weg gaan dan maar weer, flitste het door mijn hoofd? Want meneer Tommy, ik moest denken aan vorige keer toen mij de toegang geweigerd werd omdat ik mijn jas niet meteen uit wilde doen. Ik kwam verkleumd aan, het vroor –5 buiten. Ik blikte naar binnen, en huh zag ik daar niet de fantastische Gert Jonkers met zijn jas aan?
Een hele poos negeerde ik al uw mails. Ik moest trouwens vrijdag ook meteen denken aan nog een vervelend Hilfiger voorval, waar u een collega tot wanhoop dreef om zonder opgaaf van redenen – vlak voor de deadline – een interview te annuleren.
Hoewel ik niemand ken die werkt voor u, best raar, want ik hoorde dat u alleen al in Amsterdam zevenhonderd mensen aan het werk heeft, hoop ik dat u wel aardig bent voor de mensen die uw imperium draaiende houden.
Ik heb één verzoek, please Tommy, blacklist mij forever. Ik wil nooit meer welkom zijn op uw shows, of wat voor presentaties dan ook. En doe eens iets aan dergelijke fantasieloze stylingobjecten (zie foto).
De vriendelijke groeten aan
The Hilfigers,
Yours truly,
Georgette
ps
Wel veel dank voor de deken in de goodybag. Die heb ik inmiddels afgegeven bij de daklozenopvang, het had u, of een van uw modepiepels gesierd, om zelf op dit idee te komen.
Reageren is niet (meer) mogelijk.