De op twee na allerbelangrijkste show van de internationale modeweken is achter de rug: Prada. Het wachten is nog op Dior en YSL.
Kimono meets couture, dacht ik bij het zien van Prada’s jasjes, rokjes en jurkjes van stijve satijn duchesse. Zonder dat er een kimono-mouw voorbij kwam was duidelijk dat Japonisme de insteek was. Rommelig gevouwen jasjes, rokjes en jurken waren versierd met ‘schilderijtjes’ van blommen. Bizar was het overdadig gebruik van bont versierd met margrieten die deden denken aan de bloempjes in de logo’s van Mary Quant en LV.
Het was allemaal nogal loodzwaar voor een zomercollectie. Alle ogen werden als magneten getrokken naar gouden leren tenensokjes gestoken in torenhoge lompe plateaus. Die maffe sokjes, dat worden de nieuwe ballerina’s, mark my words. Het sierlijkst? Dat waren de satijnen couturestrikjes boven op de tenen.
Bij de eerste overduidelijk Japanse look vroeg ik me gelijk af of Prada misschien een nieuw vlaggenschip ergens in Japan gaat openen, of in elk geval expansieplannen daar heeft. Immers, de Aziatische nouveau riche is dol op Europese merkgoederen. Kortom, hoe marketing de mode vermoordt.
Prada is een commercieel topmerk dat elk seizoen komt met totaal onverwachte voorstellen. En die vervolgens handig weet te kapitaliseren.
Sinds de irritant opdringerige bananencollectie ben ik Prada-moe. Al blijf ik het razendknap vinden hoe Miuccia Prada nooit op safe speelt. Neem die maffe cover-genieke broekpakken voor deze winter met hysterische prints, die niet toevallig ook veelvuldig te zien waren bij Prada’s jonge zusje Miu Miu. Foeilelijk, en toch wekken ze hebzucht op. Of dat straks ook het geval is met een stola van bont met blommen betwijfel ik.
Bekijk de show opwww.prada.com
Reageren is niet (meer) mogelijk.