Bruin, waar is die kleur toch gebleven, vroegen mijn achterbuurman Jan Schoon en ik ons laatst af. In de mannencollectie voor komende winter van Givenchy, wist Jan, daarin zit nogal wat bruin – leren tops, wollen plooienrokken. Terwijl hij het zei trok hij een vies gezicht.
Givenchy a/w 2012
Kakkineuze camels scoren al wel een tijdje met dank aan Céline. Goh, zou je zeggen dan gaat poepbruin toch lekker mee in die slipstream?
Niks daarvan. Niet alleen de poepvariant, ook andere bruinen zitten in het verdomhoekje. Zul je net zien – typ ik deze zin in, inmiddels nippend aan een kopje warme chocoladebruine melk van de CC – passeert een jongen in een kastanjebruine jas. Telt niet, vind ik, het is een rattig tweedehandsje, met zo’n krullerig kraagje.
Vervolgens stopt er een UPS auto, een vrouw stapt uit, ze is van top tot teen in het bruin; de huiskleur van de pakjesboer. Het moet de meest afschuwelijke bedrijfskleding zijn die er bestaan. Telt ook niet.
Maar dan, een man passeert in een bruin/grijze chino, gevolgd door een meisje in een kakibruine parka, ik zie mokkabruine loafers, ik zie een vrouw in een kastanjebruine rok, één op mahoniebruine laarzen, iemand met een chocolademoussebruine muts, een ree(t)bruine tas. Daar een zonnebankbruine Barbie, en zie ik daar Bruintje Beer?
Ik zweer het, sinds is let op bruin, zie ik overal bruin.
Raar. Tot vanmorgen zat de kleur zit niet op mijn (mode) radar. Bruin als modekleur herinner ik me nog van eind jaren tachtig, begin jaren negentig (Alaïa, Gaultier, Montana). Inderdaad hoogste tijd voor een comeback. Jan, ga toch maar vast voor een Givenchy plooirok, de mode krijgt altijd gelijk.
Reageren is niet (meer) mogelijk.