Waarom wordt mode niet serieus genomen, en voetbal, koken, jazz en auto’s bijvoorbeeld wel?” Dat vroeg Claudia de Breij zich gisteravond af als tafeldame van DWDD. Haar vraag kwam tegen het einde van de show, en was gericht aan Cécile Narinx, die te gast was om te praten over haar boek Geluk is een jurk.
De Elle hoofdredactrice kon zo snel geen antwoord bedenken. De vraag overviel haar wellicht. Het antwoord zat naast haar: Matthijs de Mooie. Matthijs de Charmante kan zijn vinger maar niet leggen op mode, en wat doe je dan? Mode ridiculiseren. Matthijs de IJdele hoeft als mode het onderwerp is zelfs niet eens te veinzen dat hij er niets van af weet. Het is echt zo. Eigenlijk vindt hij dit frustrerend, immers van elk ander onderwerp dat voorbij flitst weet hij altijd wel iets tot erg veel zoals literatuur en muziek. Maar hoe behandel je mode? Zijn redactie weet het ook niet, dat is duidelijk.
Help, moeilijke mode, CdC 1979
In zijn kersverse rol als programmaontwikkelaar (met Diewke Wynia) zal de vraag misschien al voorbij zijn gekomen: is het mogelijk om van een succesvol mode/lifestyle magazine een populair televisie-format te maken? En gaat Cécile dat presenteren?
In DWDD kwam ook nog een filmpje (geleend van advancedstyle.blogspot) voorbij naar aanleiding van het overlijden van de excentrieke Zelda Kaplan. Ha! Nog meer mode. In beeld was echter vooral de nog springlevende Iris Apfel, gênant. Ach ja zij heeft ook een bril. En mode… Tsja, het is geen voetbal.
Cécile zag het niet. En wie nog wil weten hoe ze antwoordde op de vraag waarom wel over voetbal en nooit over mode een zinnig gesprek op de tv mogelijk is. “Ja, als ik dat wist had ik het boek niet hoeven schrijven.” Hm. Wat bedoelt ze daar mee? Dat ze het boek niet had hoeven schrijven als ze een succesvol tv-programma over mode had weten te verzinnen?
Matthijs de Harige had haar boek niet gelezen, maar hij vond het een geweldig boek.
Reageren is niet (meer) mogelijk.