Top menu

#33 Recht voor zijn raap tegen lelijkheid

Een paar jaar geleden sprak ik Louise Wilson. Dé alom gevreesde. God heeft inmiddels haar ziel.

Voor wie nooit heeft gehoord van Miss Wilson, Louise was hoofd mode van de Londense Central Saint Martins College of Art and Design. Onder haar supervisie groeiden en bloeiden Alexander McQueen, John Galliano en Christopher Kane, to name a few.

Wilson was iemand met een reputatie – recht voor de raap, iedereen en alles beledigend. Vervloeken zat in haar aard.

Wilson – in Amsterdam op uitnodiging van modewedstrijd Lichting – begon het interview dan ook vloekend en tierend; het hotel was vreselijk (College Hotel), het eten stonk, en waar ze tijdens het jureren van de collectie van schrok was de slecht gemaakte kleding en de vreselijke schoenen. In elke collectie zag ze een “moeilijke” outfit die de rest neerhaalde. Ja, die Louise, écht een vrouw naar mijn hart.

Het gesprek kwam op smaak, of ze dat studenten bij kon brengen?

“Ja, je kunt duidelijk maken waarom een pen met een roze maraboeveer niet zo’n geweldig ontwerp is. Maar… ik heb maar achttien maanden om een student klaar te stomen, daarom ben ik ook dik. Ik ben een masochist. Ik zou net zo goed aan de heroïne kunnen zijn, het is so fucking shocking wat ik moet doen. Sorry, maar dat is het! Ik moet elk jaar ruim veertig collecties begeleiden.”

Als ik een lelijk ontwerp zie, en dat lijkt wel steeds vaker, dan moet ik vaak denken aan die roze pen met maraboeveer, en denk dan: jammer dat Louise er niet meer is om die lelijkheid eruit te vloeken.

Gerelateerde Artikelen:


, ,

Reageren is niet (meer) mogelijk.