In de Bijenkorf viel mijn oog op een stapel bont gedessineerde schriften, kaarten, agenda’s en opschrijfblokjes van Christian Lacroix. Hij is de couturier die in 2009 zijn modehuis failliet zag gaan en onlangs een eenmalige collectie voor Schiaparelli mocht ontwerpen (waarvan geen enkel stuk te koop is). Zijn naam staat nog wel altijd op allerlei producten. Van beddengoed, kaarsen, mannenmode, badgoed, gordijnen, serviesgoed, sjaals tot lingerie. En papierspul, dus.
Halverwege de jaren tachtig was ik een huge fan van de maximalist met zijn barokke couture, met korte puffskirts die, ontdekte ik als modestudentje, verbazingwekkend makkelijk waren na te maken. Toen ik dan eindelijk woonde en werkte in Parijs, zelfs bijna bij Lacroix had gewerkt, liep ik vaak langs de etalage van zijn winkel aan de rue St. Honoré en droomde weg bij de levendige kleurencombinaties – knaloranje met fris groen en knalroze – de fantasierijke bloemendessins. Het bonte winkelinterieur, kitsch maar dan stylish (ja dat is mogelijk) is inmiddels geveild.
Het eerste stuk dat ik voor de NRC schreef was een recensie over het Lacroix boek Pêle-mêle. Het kostte nogal wat moeite om het in de krant te krijgen, mode hè. In de Bijenkorf bekijk ik zijn papierlijn, ik koop wat kaarten, wild ervan ben ik niet meer.
En Lacroix, hij woont tegenwoordig vooral in het Zuid-Franse Arles, en al die spullen van beddengoed, kaarsen, mannenmode, badgoed, gordijnen, serviesgoed sjaals tot lingerie die overal liggen? Die komen uit de koker van Lacroix laatste investeerder.
In een Vogue interview las ik dat de couturier met al die ontwerpen niets heeft te maken, er loopt zelfs een rechtszaak tegen het bedrijf omdat Lacroix de laatste twee jaar geen salaris zou hebben ontvangen.
Reageren is niet (meer) mogelijk.