Four-leaf-cloverdress
De klavertjevierjurk van Charles James (1906-1978) is een van de meest unieke jurken uit de modegeschiedenis. James ontwikkelt zo’n tweehonderd jurken vanuit wiskundige, haast wetenschappelijke precisie en logica. Het levert de Brit de geuzentitel Michelangelo van de mode op. De stijve, uitstaande rok van de strapless four-leafclover jurk eindigt in een symmetrisch golvenspel en verbergt een ingenieus binnenwerk. Charles James maakt vanaf 1928 naam als couturier in New York. Helaas schenkt zijn klavertjevier ontwerp hem weinig geluk. De couturier, die stopt in 1958, slijt zijn dagen als drugsverslaafde in het beruchte, dan vervallen Chelsea hotel. Hij laat wel indrukkende jurken na.
Sylphide-jurk
Deze idyllische jurk met aansluitend bovenlijfje, blote schouders en uitstaande rok van een wolk tule tot over de knie is vernoemd naar het romantische ballet La Sylphide (bosgeest), dat de choreograaf Filipo Taglioni (1777-1871) in 1832 creëerde. Vanaf 1910 maakt Jeanne Lanvin (1867-1946 ) het lichtvoetige ontwerp in een kinderversie én als baljurk voor jonge vrouwen. Christian Dior laat zich vanaf halverwege de jaren vijftig inspireren door de robe van prima ballerina’s. Voor zomer 2011 zweefden moderne exemplaren met transparante geplisseerde rokken over de catwalk bij Lanvin en Chloé.
Wrapdress
De moeder (oma inmiddels) der omslagjurken is Diane von Furstenberg. De Amerikaanse, die haar vorstelijk achternaam dankt aan haar huwelijk in 1969 met prins Egon von Furstenberg, lanceert de “wrap” (jurk met twee losse voorpanden die in de zij gestrikt worden) begin jaren zeventig. De mooie mediagenieke Diane hoort dan met Andy Warhol en Mick Jagger tot het meubilair van de beruchte New Yorkse discotheek Studio 45. Ze schroomt niet om op veel tijdschriftencovers haar eigen ontwerp aan te prijzen. Midden jaren zeventig vliegen er van haar vrouwelijke ontwerp meer dan vijf miljoen exemplaren over de toonbank. In Amerika is de DVF-jurk een begrip. En ook nogal wat Nederlandse vrouwen wikkelen zich regelmatig in goedkope, bijvoorkeur gestippelde, afleidingen.
Fishtaildress
Lichaamsvolgende avondjurk die vanaf de knie rijkelijk uitwaaiert. De over de vloer slepende achterkant is vaak langer dan de voorkant. Het basismodel van deze strakke zeemeerminjurk dateert uit het zogenaamd kuise Victoriaanse tijdperk (1837-1901). Kenmerkend toen was de overdreven, door een korset ingesnoerde taille en de meters genereuze meters stof rondom de knie. Glamoureus was de vrouwelijke meerminjurk in de jaren dertig, toen filmdiva’s als Mae West er hun weelderige vormen mee omhulden. Tijdens galagelegenheden draagt Máxima de sierlijke baljurk graag. Vanwege het hoge prinsessengehalte ook zeer geliefd als trouwjurk.
Shiftdress
De simpelste jurk is mouwloos, valt recht, met een zoom die eindigt boven die knie. Tailleloze vrouwen zijn blij met dit rechte model die het middel vriendelijk negeert. De shift is een afgeleide van de in de jaren twintig populaire flapperdress – die in iets langere versie gedragen wordt door flappers, opstandige jonge meiden die zich niets aantrekken van de sociale normen. Het comfortabele model is populair omdat je er vrijelijk in kan dansen. De shiftdress maakt een comeback in de jaren zestig nadat Jackie Kennedy erin wordt gefotografeerd. Nog een bekende shiftdressdrager is Audrey Hepburn, de actrice draagt ook buiten het witte doek vaak zwarte mouwloze exemplaren. Michele Obama combineert het jurkje vaak met een vestje.
Eerder gepubliceerd in Elsevier Stijl Mode
Reageren is niet (meer) mogelijk.