De opmerkelijke carrière van Pierre Hardy, onder andere accessories-ontwerper van Hermès, hangt van toevalligheden aan elkaar. ‘Ik wist werkelijk níets van juwelen,
maar vond het verzoek opwindend.’
Parijs, het is maandagmiddag en onwaarschijnlijk druk in de immense Hermès winkel aan de Rue Saint Honoré. Tussen de felbegeerde Birkins en Kelly’s ontmoet ik Pierre Hardy die Hermès-juwelen ontwerpt. Naast fonkelende sieraden ontwerpt hij ook de Hermès schoenenlijn, en een succesvolle schoenenlijn onder eigen naam. Viktor & Rolf zijn fan van zijn maatschoenen.
Hardy is een van de creatief directeuren van Hermès. Zijn collega Nadège Vanhee – Cybulski tekent de vrouwenmode, Véronique Nichanian de mannenmode en Couli Jobert de lederwaren. Met interviews zijn deze creatieven scheutig, maar Pierre Hardy, een energieke jonge vijftiger, kan zich zijn laatste interview niet herinneren. Uit tijdgebrek, exclusiviteit of desinteresse? Als ik Hardy vraag waarom hij schoenen is gaan ontwerpen, vrees ik even dat het interview voorbij is. ‘Hahaha’, is zijn bulderende antwoord. Lacht hij de interviewer nu uit? Helemaal niet, hij is juist enthousiast. Hardy praat en lacht met luide uitroeptekens. In de schoenen rolde hij per ongeluk. ‘Eerlijk gezegd, het had ook iets anders kunnen zijn!’
Pierre Hardy is een geboren Parijzenaar. Dus met de neus in de modeboter gevallen? Nee, mode speelt geen rol in de familie Hardy. Op zijn dertiende krijgt Pierre oog voor mode. ‘Yves Saint Laurent was voor mij… nee, geen idool, want zo op de hoogte was ik toen niet van mode – en mijn familie ook niet. Zij vonden dat ik leraar moest worden. Mode-ontwerper was dertig jaar geleden geen beroep. Yves was voor mij de onthulling van de mogelijkheid van een carrière in de mode.’
Hardy studeert begin jaren tachtig af in dans en beeldende kunst, en gaat lesgeven. Als hobby tekent hij accessoires, maakt een kleine schoenencollectie en leert modemensen kennen. In 1987 krijgt hij een baan aangeboden als schoenontwerper bij Dior. ‘Dat was zo leuk! Aardige mensen ook, ik begon gewoon, ik heb nooit een tienjarenplan gehad ofzo.’
Wat volgt is een opmerkelijke carrière waarin toeval een grote rol speelt. Net als bij Dior hoeft hij niet te solliciteren, maar wordt hij in 1990 gevraagd door Hermès waar een restyling gaande is. ‘Jean Luc Dumas, de toenmalige eigenaar-manager, sloeg een nieuwe richting in met meer mode. Hij nam Martin Margiela aan, met wie ik heb gewerkt, en daarna Jean Paul Gaultier.’
Ook voor zijn huidige functie als juwelenontwerper bij Hermès solliciteerde hij niet. ‘Ik wist werkelijk níets van juwelen, had er nooit aan gedacht. Maar als iemand mij benadert, dan is daar over nagedacht, en wordt verondersteld dat ik het kan.’ Hardy vond het aanzoek opwindend. ‘Vergelijk het met verliefd worden. Het is toch leuker om verleid te worden dan zelf moeite te moeten doen? Ergens weet je niet wat je overkomt, maar je gaat er voor!’ lacht hij breeduit.
Is Pierre Hardy privé ook zo impulsief? ‘Nou als ik wil verhuizen dan bezoek ik niet eerst vijfentwintig huizen. Ik denk al snel: ‘Oh dit eerste huis is misschien niet perfect maar ik kan er iets mee. Ik ben gek op dingen beter maken naar mijn smaak.’ Hardy beschrijft zijn huis, de kleur die overheerst is zwart, de vloeren zijn dat en de meubels ook. Olijk: ‘Het maakt het leven makkelijker. Als ik iets groens zie… helaas dan past het niet in mijn interieur!’ Weer die uitdagende lach. Hardy’s eigen vooruitstrevende schoenen- en tassenlabel voor mannen en vrouwen, bestaat nu tien jaar. Natuurlijk draagt hij vandaag schoenen uit zijn eigen collectie – klassieke mocassins, geen sokken. ‘Gisteren droeg ik trouwens wel sokken, met Birkenstocks. I love it! I love it!’ In razend tempo opent hij winkels in Parijs, New York en binnenkort in Azië. ‘Als je een poos werkt, dan weet je wat je zelf wilt, en wat niet. Dat maakt dingen helder.’
Kan Hardy met zijn eigen merk experimenteren, bij Hermès ligt dat anders. ‘Mensen hebben een sterk omlijnd beeld van het merk, het past niet om telkens met nieuwe ideeën te komen. Het kost bovendien erg veel tijd om kwalitatief hoogstaande ontwerpen te ontwikkelen. Neem de juwelen. Ik dacht dat schoenen maken nauwkeurig werken was, maar juwelen is honderd keer preciezer.’
Een van de meeste bekende sieraden wereldwijd is de Hermès Collier de Chien. Wat is nou het geheim achter deze begeerlijke armband met studs? ‘Als je de armband ziet, herken je hem meteen, en dat is een geruststellend gevoel. Plato zei ooit: “Als je iets niet kent dan zie je het niet.” Hij bedoelde: dan herken je het niet. Ik ontwerp dingen die min of meer al bestaan, met de wetenschap dat mensen ze in hun onderbewuste kennen. Ik hoor bij elk nieuw Collier de Chien-ontwerp: “Wauw!” In een nieuw materiaal herontdekken mensen de armband.’
Krijgt Hardy briefings van Hermès wat betreft de collecties. ‘Zo van: Stop er diamanten in? Nooit! Er is veel spontaniteit. Ik heb veel vrijheid. Hermès is heel flexibel, menselijk ook, vooral als het aankomt op création.’ Hij vervolgt: ‘Het ontwerpen van iets nieuws vereist een lange weg en veel specifieke kennis. Hoe dieper je gaat in een baan, hoe meer gefocust je bent, hoe meer respect je krijgt.’
Naast zijn drukke ontwerpbanen bij Hermès en de eigen schoenenlijn, maakt Hardy soms uitstapjes naar andere disciplines. Voor make-upmerk Nars bedacht hij een serie nagellakken, en voor Hermès ontwierp hij de monumentale flacon van het bloemrijke Jour parfum. Ook ontwierp hij vanaf 2001 twaalf jaar lang schoenen voor Balenciaga. Zijn ex-vriend is Nicolas Ghesquière die vorig jaar, tot ieders verbazing, op stel en sprong vertrok bij het luxehuis. De keerzijde van mode, zegt Hardy. Dat Ghesquière Balenciaga verliet vindt hij ‘terrible’. Maar hij moest wel. ‘De eigenaren wilden een totaal andere kant op met het merk.’
Voor Ghesquière maakte Hardy een van de meest spectaculaire schoenen ooit, de futuristische legoschoen, die, vertelt Hardy, gebaseerd is op een skiboot met een opvallend fixatie-ski-systeem. Hardy vertaalde het detail in een sierlijke schoen in typische primaire skiboot-kleurtjes. En of die schoen verkocht. ‘Oh, het was een nachtmerrie, vreselijk om te produceren, dus werd de schoen alleen maar gemaakt voor onze eigen winkels’.
Over inspiratie gesproken. Op de derde etage van de Hermès winkel, is een klein maar, indrukwekkend museum. Het is niet toegankelijk voor publiek, maar er staan bijzondere spullen die met paarden te maken hebben, alles verzamelt door de Hermès familie. Je zou verwachten dat Hardy het weleens bezoekt om ideeën op te doen. ‘In het begin wel, maar nu eigenlijk nooit meer. Ik ben niet dol op archieven, zelf verzamel ik ook niets. Een collectie klinkt als een gevangenis!’
Wat hij dan doet met al het geld dat hij verdient? ‘Oh, er zijn zoveel manieren om het uit te geven, aan reizen bijvoorbeeld. Op mijn lijstje staan Stockholm en IJsland vanwege het Noorderlicht. Maar uiteindelijk kies ik vast weer voor een warm land en wordt het een mediterrane bestemming.’
Zeer creatief, energiek, spontaan, het hoort allemaal bij Pierre Hardy. Maar zijn meest in het oog springende eigenschap is veelzijdigheid. Het is dat hij zijn handen vol heeft aan zijn huidige drie functies, maar ooit, op een dag, zou hij heel graag auto’s willen ontwerpen, en meubels. Hij legt uit: ‘Hiervoor moet ik gevraagd worden. Als toegepast vormgever, moet er een bedrijf achter je staan dat het kan maken.’ Het wachten is op die kans. Hij had ook wel in het theater willen werken als choreograaf, als het lot hem niet op het schoenenpad had gebracht. ‘In het theater draait het om het creëren van een perfecte wereld, voor een of twee uur. Dat spreekt mij enorm aan.’ Wat niet is kan nog komen, zeker bij Pierre Hardy en zijn onvoorspelbare leven.
Eerder gepubliceerd in Weekend Knack
Reageren is niet (meer) mogelijk.