Vroeger wilden meisjes schooljuf, dierenarts, stewardess of verpleegster worden. De kids met een hang naar glamour droomden van een bestaan als actrice, popster of modeontwerper. Kortom, die wilden beroemd worden. Tegenwoordig willen ze allemaal singer-songwriter willen worden, zelf geschreven liedjes over zelf diep beleefde gevoelens zingen voor mega veel mensen. Singer-songwriter worden, poeh, mij lijkt het geen kattenpis. Er komt nogal wat talent bij kijken: je moet gevoel hebben voor taal, liedjes kunnen schrijven, een bijzondere stem hebben en muzikaal zijn. Tsja en verder, hoe je er uitziet doet er eigenlijk niet toe, dacht ik. Tot ik vorige week bij DWDD een kudde van die hertjes zag opdraven.
Allemaal hadden deze singer-songwritertjes een look. Dagen voor de spiegel gezeten. Haar lang? Haar kort? Lippen rood?Lippen naturel? O jee, liedje niet vergeten!
Daarna geoefend op oehoe en ahoe. En waar laat ik als singer-songwriter mijn handen?
En dan maar hopen dat er geen poliep nestelt op de stembandjes.
Eén singer-songwriter is leuk, twee is aardig, drie is bijzonder. Maar in DWDD gingen ze alle negen – of ware het zestien? – tegelijk zingen. Allemaal op hun ‘unieke’ voor de spiegel ontwikkelde manier. Van zoveel podium persoonlijkheid ging mijn tv trillen.
Reageren is niet (meer) mogelijk.