Vroeger, heel vroeger – ik was zelfs nog niet geboren – verkocht Metz & Co in de Leidsestraat kuise reformjurkjes en was het warenhuisje het baken van moderne vormgeving en goede smaak. Metz & Co verkaste onlangs een paar panden verderop om plaatst te maken voor het grote geld van Abercrombie & Fitch, de Amerikaanse modeketen die een collega van mij typeert als ‘de hel op aarde’.
Ik hou wel van de hel, dus oprecht benieuwd snelde ik gistermiddag naar een persview in de hel. Onderweg riep ik tegen elke puistige puber die ik tegenkwam hé ga je mee naar Abercrombieeee. Dat hoefde ik geen twee keer te zeggen. Tegen de tijd dat ik de Leidsestraat bereikte werd ik als een rattenvanger van Hamelen achtervolgd door een sliert opgewonden kids. (nee, zo ging het natuurlijk niet, maar het had maar zo gekund).
Buiten stond een kluitje collega’s te vernikkelen voor verduisterde ramen. Net toen ik er aan kwam vlogen de deuren open. Als eerste stapte ik de compleet zwart geschilderde Abercrombie & Fitch binnen, recht in de armen van een ‘greeter’, zo heten de halfnaakte mannen die vanaf donderdag uur iedereen hartelijk ontvangen.
De hunk met zijn ontblote afgetrainde torso heette Morten en was speciaal ingevlogen uit Kopenhagen, vond ik later uit tijdens een diepte-interview.
De muziek stond lekker keihard, overal zag ik dansende jongens en meisjes: het personeel. Verder palmbomen, zwart. Metzo & Co is compleet getransformeerd tot een donker hol, een nachtclub, met verspreid over drie etages stapels skinny jeans, geurkaarsen en sweaters met het bekende A & F- logo.
Jéé, dacht ik – kijkend naar de heupwiegende meisjes en swingende jongens en naar de muren met heel veel grote foto’s van meisjes op jongens – is het niet fantastisch om als student hier te werken? Het testosteron vloog door de lucht. Handig, al die paskamers in de buurt. Het meest verbaasd was ik over de muurschilderingen in het trappenhuis, foeilelijk, zelfs fascistoïde maar wel intrigerend. Afgebeeld op de hedendaagse fresco’s staan groepen mannen met perfecte torso’s in witte boxershorts. Ze doen allemaal sportieve jongensdingen, zoals zeulen met een boot.
Na mijn rondtocht vind ik Morten op de begane grond.
Terwijl ik met hem praat, kibbelden achter mijn rug twee nichten. Het gaat over Morton, of hij onder zijn zeer laag hangende jeans nou wel of geen ondergoed aan heeft.
“Nee, echt niet! Kijk dan, die bilspleet.”
Toen een Amerikaans pr-type vond dat ik wel genoeg met Morton had gepraat (‘greeters’ mogen helemaal niet geïnterviewd worden, hoor ik, hûh maar die Amerikanen denken toch niet dat ik hier kom voor de kleren?) mengde ik me tussen de kiftende nichten.
Met wat ik inmiddels wist over Morten – net afgestudeerd als leraar ‘nature science’ en ‘gymnastics’ (tuurlijk), heeft nog geen baan gevonden, en moet van zijn modellenbureau afvallen- vermoedde ik dat die keurige Deen echt wel een slipje draagt.
De nichten geloofden van niet.
“We’re gay so we know!”
Mooi dat ze het mis hadden.
En we gingen nog maar es op de foto met mooie Morten. “Houd jij hem vast?”
Het kan niet anders of dit gaat lopen als een trein, dit is wat mensen willen.
Reageren is niet (meer) mogelijk.