“Je ruikt het ochtendgloren waarbij de eerste zon de dauw doet verdampen en bloemen intenser laat geuren”, deze diep poëtische woorden – even dacht ik de ‘eerste’ zon? En dan nog drie? – las ik ergens in een recensie van de nieuwe geur Jour d’ Hermès.
Ik hou ontzettend van Hermès geuren, ze zijn origineel, ongecompliceerd maar toch uitgesproken. Jour d’Hermes is de nieuwste (dames) geur van Jean Claude Ellena, de Hermès neus die je beter geen neus kunt noemen. “Je noemt een pianist toch ook geen handen, of een kunstenaar ogen?”, antwoordde de charmante gesoigneerde zestiger met een krakerige stem eens. Ik mocht hem wel een illusionist noemen, dat wel.
Ellena’s nieuwste geur wijkt af van alle geuren die ik ken. Onprettig? Nee. Verwarrend? Ja. Om de haverklap snuif ik aan mijn onderarm. Want wat ruik ik nou toch? In elk geval niet het Hollandse ochtendgloren. Daarbij denk ik toch eerder aan ochtenddauw met een hint van vee en een vleug versgebakken brood.
Ik ruik bloemen, maar het is moeilijk te herkennen welke precies. Daar leg ik me na dagen snuiven (verslavend is deze geur zeker) dan maar bij neer. Jean-Claude Ellena toverde een gigantisch boeket gemengde bloemen en die stopte hij allemaal in een imposante flacon.
De navulbare fles met een vier centimeters dikke bodem is een ontwerp van Pierre Hardy, als creatief directeur van Hermès ook verantwoordelijke voor de juwelen, schoenen en tassen.
Jour d’Hermes, € 110 voor 85 ml.
Reageren is niet (meer) mogelijk.