Eerst iets vrolijks. De winkels hangen op dit moment vol met nieuwe zomermode. Het slechte nieuws: het gaat niet denderend in de mode. Winkels sluiten, modemerken gaan failliet. Niet omdat iedereen platzak is of bang voor de economische toekomst. Het is vooral de eentonigheid van de overdaad in de winkels die zorgt dat we onze portemonnee niet trekken. En dat alles ook dit jaar weer is gedecoreerd met strepen, bloemen en stippen.
Waarom staan we niet te popelen om naar een modewinkel te gaan? Natuurlijk heeft dat met de crisis te maken, maar het ligt ook aan de modeontwerpers zelf. De macht van die modegoden is geleidelijk afgenomen. Tot eind jaren vijftig dicteerden de Franse couturiers bijna letterlijk wat er gedragen werd. Ze werden in de jaren zestig aan de kant geschoven door opstandige jongeren die alles beter wisten, ook wat ze mooie kleren vonden, en daarna door stylisten die uit de nieuwe Parijse modecollecties betaalbare trends distilleerden voor de consument.
Jarenlang werkte dit systeem prima. De modekoningen leverden hun soms briljante creativiteit aan een brede groep rijken en liefhebbers en de massa kocht een afgezwakte versie in zijn lokale warenhuis. Top en basis verdienden genoeg. Maar ondertussen veranderde ons kleedgedrag, mooie zondagse kleding werd afgeschaft en ingeruild voor comfort. Het geklede pak werd vervangen door casual outfits, veel mensen hebben inmiddels niets anders meer in de kast.
De komst van de fast fashion ketens als H&M betekende de nekslag voor de creatieve mode. Er is tegenwoordig een generatie die genoegen neemt met een T-shirt voor de prijs van een zak friet. Na de stylisten hebben de marketeers de modemacht gegrepen. De ketens kijken nog steeds met een half oog naar Parijs – niemand kopieert sneller dan Zara – maar niets verkoopt zo goed als wat al bekend is, dat is nu eenmaal een marketingwet. Vooral als de prijs laag is. Kwaliteit in materiaal en pasvorm delft het onderspit.
Het design lijdt hier onder, want de nieuwe ideeën van de topdesigners zijn vaak te gewaagd voor het grote publiek. Gelukkig verdienen de grote modehuizen hun geld met accessoires, cosmetica en parfums en is kleding voor een flink deel reclame voor die producten.
Maar het maakt de ontwerpers zo wanhopig dat ze nog extremer worden en verder van de massa weg raken. En dat is onze eigen schuld. Want als er iets is dat H&M en Zara de laatste jaren hebben opgestoken, is het dat wij de baas zijn. En wij willen stilletjes graag hetzelfde dat we vorig jaar ook al wilden. En zo komt de eenheidsworst in winkels.
Reageren is niet (meer) mogelijk.