Een van de meest mannelijke dessins is de camouflageprint. Deze anti-print komt en gaat bij vlagen. Eind jaren negentig zat camouflage in veel streetwearcollecties. De hype werd toen ingezet door het label Maharishi, opgericht door de Brit Hardy Blechman, een camouflagespecialist die zeven jaar werkte aan het vijf kilo wegende boek “Disruptive Pattern Material: An Encyclopaedia of Camouflage: Nature, Military, Culture” , uitgegeven in 2004).
Worstel het vuistdikke boek door en je weet alles, bijvoorbeeld dat alle camo-prints variaties zijn op het ‘tele mimetico’-patroon dat een stel Italianen in 1929 voor legeruniformen had bedacht, en zich rap wereldwijd verspreidt. Blechman is nooit geïnteresseerd geweest in het militaire, maar in het mooie van camouflage, en verzamelde voorbeelden van over de hele wereld.
In Egypte noemen ze hun camo-print scrambled egg, en het grillige Libanese lizard-motief doet het meest denken aan platgetrapte kikker. De Zweden excelleren met prachtige grafische ontwerpen. Zo mooi dat Louis Vuitton ze in 1999 in zijn collectie gebruikte. In 2001 kwam na de aanslagen in Amerika op 11 september een abrupt einde aan de camo-hype.
Veel merken kondigen meteen aan dat ze het motief uit de collectie haalden, te agressief na de schok van de terreur. En nu maakt de print een comeback; op modevakbeurzen die groen zagen van de camo-prints, en op de catwalks. Dries Van Noten (foto) haalde ze uit de context en transformeerde ze in bloemen, Kenzo veranderde ze dierenprints, Comme des Garçons gaf er een punky draai aan. Hoe je camo combineert? Eitje. Pik een tint uit het motief en stem de rest van de look erop af.
Eerder gepubliceerd in de modespecial van het Financieele Dagblad
Reageren is niet (meer) mogelijk.