Jackie Villevoye startte haar label Jupe in januari 2010. Ruim twee jaar later liggen haar dassen, strikken, sjaaltjes, tops en cocktailjurkjes in de hipste winkels als Colette in Parijs en Dover Streetmarket in Londen en de Trading Museum shop van Comme des Garçons in Tokio. In Amsterdam heeft ze een winkel in de Herenstraat. Beslist niet gek voor iemand die tot voor kort vooral druk was met als moeder zorgen voor vijf kinderen. Maar ook iemand met een passie voor fotografie, interieurs en kunst.
“Toen mijn vijf kinderen de deur uit waren dacht ik heel eigenwijs: ‘Ik wil iets produceren, maar wat?’ Jupe komt voort uit onvrede over het bestaande aanbod, ook als ik winkelde in het buitenland vond ik alles tegenvallen. Vervolgens heb ik mezelf zes weken opgesloten en me uitsluitend afgevraagd, wat is er nog niet? Ik wilde iets kleinschaligs, niet iets waarvoor ik meteen duizend meter stof moest bestellen.
Ik dacht aan vrouwen die wereldwijd in pakken naar hun werk gaan met als accessoire een kettinkje of een sjaaltje. Ik wilde iets tomboy-achtigs verzinnen met een vrouwelijke touch. Zo kwam ik op dassen voor de vrouw, en die moesten handgeborduurde zijn, want dat is lieflijker dan een gewone stof. Het start-idee werd overigens volledig opgepakt door de mannenmarkt.
In januari 2010 kocht ik een enkele reis naar India. Ik ben ruim twee weken gebleven en heb me daar helemaal ingraven in producenten. Ik ging de markt op, voelde stoffen en vroeg wie er achter zat. Via via kwam ik bij de juiste mensen.
Op de markt komen is hartstikke moeilijk. Als eerste heb ik de Parijse Tranoï vrouwenbeurs benaderd met de vraag of er plek was in maart 2010. Het antwoord was: ‘Wie denkt u wel dat u bent?’ Heel arrogant. Ik kwam er wel achter dat op de mannen Tranoï plek was, en hoorde mezelf toen zeggen: ‘Ik doe ook mannen’. Vervolgens heb ik meteen mijn atelier gebeld en gezegd stop met de bloemetjes, ik kom eraan, we gaan voor mannen produceren.
Via de mannen Tranoï kwam ik terecht op de vrouwen Tranoï. Ik ben nu ruim twee jaar verder en het gaat als een wervelwind. Ik voer een Chinese bordenact uit om alle bordjes hoog te houden, er is zoveel wat ik wil doen, bijvoorbeeld zien waar nog fouten zitten. Ik ben blij met elke fout die ik eruit kan slopen, beter zo, dan dat het geleidelijk doorgaat. Zo kom je verder.
In het begin dacht ik van alleen dassen en strikken kan ik niet leven en ik ben toen gaan uitbreiden met cocktailjurkjes, omdat echt leuke exemplaren ook zo moeilijk te vinden zijn. Die kenners zien dat het ongewoon is wat ik doe. Met name in Japan, waar ik de meeste afzet heb, ben ik een bekende designer. En heb ik samenwerking op het hoogste niveau, ik werk samen met Rei Kawakubo van Commes des Garçons. Maar dat ik het zou redden met alleen dassen was een denkfout.
Hoewel ik niet echt een beeld had van de mode-industrie, dacht ik wel dat ik een groot wespennest in ging. Bijvoorbeeld door op een beurs te staan met allemaal concurrenten. Daar moet ik echt op terugkomen, mensen helpen elkaar. Wat ik nu ook weet, mode is geen glamourwereld, het is keihard werken. En de buyer, die is arrogant! Het is soms onmogelijk afspraken te krijgen, frustrerend als je weet dat je iets bijzonders hebt. Achteraf kan ik er om lachen dat ik drie keer heb geprobeerd om mijn werk te laten zien aan een inkoper van het New Yorkse warenhuis Barneys.
Ik ben naïef, kijk dag voor dag vooruit, maak fouten, maar kom ik iets tegen dat niet werkt, dan probeer ik om het op een andere manier voor elkaar te krijgen.
Als mensen vragen hoe het mij allemaal is gelukt, dan zeg ik tien keer achter elkaar: ‘hard werken’. Dat ik talent heb is geen verdienste, daar ben ik mee geboren, maar dat ik altijd volhardend blijf, tegenslagen verwerk, en dag en nacht achter de computer zit, en mijn vrienden niet meer zie, dáar red ik het op. Iemand anders raakt ontmoedigt en haakt af.
Ook de productie in India is een heel proces. Als ik zie waar ik begon, en wat we nu maken – dat is onvergelijkbaar. Ik ben meer een streng iemand dan een designer, ik leer mensen bijvoorbeeld dat ze hun handen moeten wassen voordat ze gaan borduren, want ik kan klanten geen foute dingen leveren. Ik kijk altijd zelf elk artikel na, is het niet goed – en ik ben niet in India – dan vlieg ik achter mijn computer en laat ik het meteen weten. In het begin betaalde ik fouten, nu niet meer, zij moeten ook leren. Het is een proces van beide kanten, het levert nu zijn vruchten af.
Toen ik begon wilde ik mooie dingen maken, maar nu sta ik er heel anders in. Ik zie de humane kant, en denk potverdikke wat een leuke mensen, het mag toch niet gebeuren dat we door de crisis de stekker er moeten uithalen. Dat zou zonde zijn. We willen ook pensioenen regelen voor mensen, het is echt een project geworden.
Ondernemen is zo leuk; het is alomvattend. Het is design, het is fotografie, het is communiceren op allerlei niveaus, met een celebrity-stylist en jonge mensen waar ik per se mee wil werken omdat ik door hun ogen wil kijken. Ondernemen is ook psychologie: hoe krijg ik iemand zover om iets te doen, het is een grappig spel.”
Eerder gepubliceerd in Link
Reageren is niet (meer) mogelijk.