Ik ben linksdragend. Normaal gesproken dan. Na jaren als ‘haakje’ voor weer een nieuwe designer bag kan mijn linkerpols het niet meer aan. ‘Krak’, hoorde ik nog net niet, wel voel ik een zeurende polspijn.
Was dat zielige polsje maar de enige blessure. “Koop me, koop me, gilden een maand geleden een paar onweerstaanbare YSL pumps met spiegelende hakken. Gehoorzaam swijpte ik mijn creditcard door het betaalapparaat, en een paar uur later deed ik nog dommer, ik stapte ’s avonds in die onweerstaanbare high heels (altijd eerste inlopen!) om ze de komende uren niet meer uit te trekken. The day after voelden mijn tenen gemangeld, mijn voeten morsdood: toen de loodzware September Vogue issue op mijn voet viel, voelde ik niks.
Ruimte, veel ruimte, beweging. Dat hadden mijn geteisterde voeten nodig. Ik fietste – heel snel, niemand zag het – op sokken naar de Bijenkorf. Phoei, Marc by Marc Jacobs bracht redding met zwarte suède enkelhoge wedgelaarsjes gevoerd met schaap. Uggs in disguise, maar god wat een verademing! Het dooiige gevoel ebde weg, ik ben herstellende. Ik geef mezelf nog een week of twee.
Tot die tijd: zie je iemand tasloos strompelen, met dikke volgepropte zakken, it’s me, het zoveelste slachtoffer van de in onze kringen gevreesde ziekte: fashion rsi.
Reageren is niet (meer) mogelijk.