Top menu

Marije de Haan ontwerpt voor een dronken kapitein

“Samen zijn we 106.” We, dat waren de ‘specials’, oftewel bepaald geen doorsnee modellen: multi-artiest Ted Langenbach en de Haagse kunstenaar Sisjosip. Als twee kleuters in hansopjes zaten ze op een tafel backstage bij Marije de Haan. En maar herhalen dat ze samen 106 waren. “Ja, goed hoor dat jullie de gemiddelde leeftijd van de modellen omhoogschroeven.” Wegwezen dacht ik.

Verderop stond Marije. Zij toonde mij haar tatoeages; nieuw op haar rechteronderarm was een klosje garen, erboven stond een naald met knoop en garen, achter haar oren zat ook nog iets (‘vindt mijn moeder stom’), een flink deel van haar linker zij was bedekt onder een lap tekst in krullerige letters, het was een deel van het gedicht waar ze haar vorige collectie op had gebaseerd.

Ik bedoel maar, je hebt fancy modeontwerpers en ontwerpers die hun collectie letterlijk ondergaan, ik geloof dat ik een voorkeur heb voor dat laatste.

Marije de Haan zoekt altijd de onderwereld op. Ze won er twee jaar geleden Lichting mee. Mannen met bedekte hoofden, criminelen, volgens Marije. Dit keer liet de Haagse haar fantasie los op een scheepsbemanning van laag allooi. Een zootje ongeregeld met een aan rum verslaafde kapitein, een viezige kok, stoere matrozen enz. Types waar Marije kleding voor bedacht: een hesje en jasje met franjes, een wollen dekenjas, overhemden mét vlekken, een vestje, een tere sweater met ingezet kant, en veel pyjama-achtige vormen, want daar houdt Marije van. De scheepsbemanning was bedekt met ruige, vette tatoeages. Het was een van de leukere shows van de Amsterdam Fashion Week. Het enige dat volgende keer beter kan is de techniek.

www.marijedehaan.com

Gerelateerde Artikelen:


Reageren is niet (meer) mogelijk.