“Straks als de drukte voorbij is, dan gaan we een keer uit eten en dan kijken we hoe het verder moet.” Dat zei de genereuze Frans Molenaar heel schattig tegen Peet Dullaert, de winnaar van de Prijs van Frans, en sinds gisteren in een klap 10.000 euro en een fijne vriend rijker.
Peet wil graag nu al een label beginnen. Frans en ik vonden dat niet zo’n tof idee.
“Stel, je zou ergens willen werken, waar zou dat dan zijn?” vroeg ik?
“Versace”, antwoordde Peet.
(Had ik kunnen weten van iemand die roze en oranje in een ontwerp met elkaar combineert.)
Helaas, bij Versace was Peet afgepoeierd, ze hadden helemaal niemand nodig hoorde hij.
“O, en dan geef jij het op?” vroeg ik.
Frans vond het ook maar een slap verhaal. De couturier stak van wal; over hoe hij honderd jaar geleden zich binnen blufte bij Dior (onder Marc Bohan. Wie? Zoek maar op, hij leeft nog). Frans liet daar foto’s zien die Paul Huf gemaakt had van zijn werk, en ja hoor, hupsakee hij kon dan wel niet aan de slag bij Dior, maar hij moest zeker zijn werk laten zien bij Guy Laroche en daar werd hij aangenomen. That’s the spirit!
Of Frans Peet overtuigd had, ik weet het niet. Wat ik van die prijs moet vinden weet ik ook niet meer als de juryvoorzitter zich voor een publiek van 135 mensen (met dank aan Andreas, voor de telling) vooraf verontschuldigd dat de jury eigenlijk liever andere deelnemers had laten meedoen, maar omdat ze in een vroeg stadium beoordelen op portfolio’s niet alles goed kunnen inschatten. Met andere woorden, het systeem deugt niet.
Hoe serieus moeten we deze prijs nog nemen? Jammer, want het is geweldig dat Frans jong talent steunt.
Prijzen hebben sowieso iets stoms, alleen hartstikke leuk voor de winnaar. Vanavond Lichting.
Reageren is niet (meer) mogelijk.