De man achter Mac Cosmetics is Terry Barber. De artistiek-directeur van het make-uplabel is zijn levenlang al gefascineerd door make-up en hoe die bepalend is voor beeldvorming. “Voordat ik Grace Jones in het echt ontmoette dacht ik altijd dat ze twee meter lang en diepzwart was. Niet dus.”
In het Machinegebouw op het Westergasterrein lopen op een dinsdag in mei opvallend veel mooi opgemaakt mensen rond. Het zijn professionele make-up artists, voornamelijk twintigers en dertigers. Zojuist hebben ze een masterclass gekregen van Terry Barber, artistiek directeur van Mac Cosmetics. Het make-upmerk liet de Londenaar invliegen om make-upprofessionals te inspireren met nieuwe technieken, daarnaast praatte hij journalisten bij over de nieuwe winter make-uptrends.
“Ooh wat is hij toch goed”, verzucht een meisje na afloop van Barbers masterclass. “En zo inspirerend,” vult een collega van haar aan.
De specialiteit van Terry Barber is fashion en beauty, vertelt de Belgische Elke Willemen, senior make-upartist van Mac Benelux. Dat houdt in dat hij make-uptrends zet en uitblinkt in techniek. “Het draait vaak om details: de blush die net hoger wordt geplaatst voor een ander effect, een ronde lipaanzet voor een vrouwelijk effect, of het aanbrengen van contourkleuren die bepaalde punten in het gezicht doen oplichten”, legt Elke Willemen uit. Ze assisteert Barber vandaag, zijn stijl typeert ze als beauty met een twist, en dat is vaak een rauw randje.
Zeventien jaar werkt Terry Barber inmiddels voor Mac, het allerhipste merk onder de betaalbare make-upmerken. “We werken als een modemerk. Our bussiness is trends,” zegt Barber in de kleedkamer van het Machinegebouw. De Brit is een slanke vijftiger (zijn leeftijd geeft de ijdeltuit niet prijs), hij draagt een zwarte skinnyjeans en een zwarte Fred Perry polo. Het is zijn uniform als hij optreedt. “Handig, dan hoef ik niet na te denken over mijn kleding.” En nee, hij wordt niet gesponsord door Fred Perry, lacht hij. “Ja. veel stomme popgroepjes wel, bastards!”, grapt Barber terwijl hij zijn make-upkoffer inpakt. De Londenaar is een gezellige prater, dat bleek al uit zijn make-uptrendpresentatie gelardeerd met triviaweetjes – “Linda Evangelista praat door gewoon terwijl ze haar lippen zonder spiegel stift.”
Terry Barber is een self-made man. Thuis in Zuid-Wales, waar hij in de jaren zeventig opgroeide, was geen geld om een make-upopleiding te volgen. “Dat was alleen voor kids met rijke ouders, ik kom uit de arbeidersklasse.” Make-up-masterclasses, die hij nu zelf geeft, bestonden in die tijd nog niet. Ook niet in Londen, waar Barber na een korte studie aan de kunstacademie terecht komt en ‘clubland’ ontdekt. “Ik wóónde in clubs, zo’n acht jaar lang.” Geld dat hij met baantjes verdient geeft hij uit aan mode en tijdschriften waaronder The Face, zijn modebijbel waarvan hij de eerste nummers plastificeert zodat ze niet beschadigen. Uitgaan in de jaren tachtig was volgens Barber serious business. Nooit ging hij onopgemaakt de deur uit. Zijn gezicht maakte hij bleek met Rimmel pale biscuit “ook gothics gebruikten dat.” Het is dan de enige lichte kleur. Daarover kwast hij talkpoeder. Zijn slapen en ogen krijgen taupe schaduwen. “Mijn voorbeeld was David Bowie omdat hij ook met make-up mannelijk was.”
Terry Barber is bijna zijn hele leven al geobsedeerd door make-up. Over Mac hoorde hij voor het eerst in 1993. “Het was een fenomeen. Modellen gebruikten het. Nieuw en anders waren de matte kleuren, dat bestond nog niet in de make-upwereld, al herinner ik me Stargazer, een goedkoop merk, maar dat was rommel. Mac bracht kwaliteit, had een zeer breed kleurenpalet en dat sprak jongeren aan.”
Barber leert “the art of make-up” in de praktijk bij Mac dat in 1994 een eigen counter opent in het chique Londense warenhuis Harvey Nichols. Barber verkoopt make-up en geeft demonstraties. “Mensen waren toen gek op make-up. Ik maakte allerlei types op – van blank, dik, dun, zwart, jong, oud en van clubkids, oma’s, secretaresses tot huisvrouwen. Ik transformeerde ze. Dat is typisch Mac hè – mensen transformeren. Andere merken – hij noemt ze niet, maar bedoelt onder andere Chanel en Dior – geven mensen de ‘brandlook’, het handschrift.
Barber, die als clubkid precies wist wat er in de mode speelde, transformeerde klanten in magazinecovers, wilden ze de Madonna- look, dan kregen ze die.
Beroemdheden en make-up. Barber kijkt als jongetje van een jaar of tien gebiologeerd naar Hollywoodfilms met actrices als Marlene Dietrich, Marilyn Monroe, Elisabeth Taylor, en Brigitte Bardot met haar extreme big hair. “Bardot zag er met haar warrige bedhaar en zwarte eyeliner uit alsof ze weinig deed aan haar uiterlijk. Maar weet je, haar look was juist heel bedacht en technisch. Dat gold ook voor Marilyn met die lagen pancake en vaseline op de lippen. Het maakte alsof ze er op scherm spontaan uitzag, en het publiek geloofde dat.
Barber is ontzettend geïnteresseerd in het manipuleren van imago’s en de rol van belichting. Zo bestudeerde hij alle films met de jonge Liz Taylor. In elke shot – zo ontdekt hij – heeft Taylor een schaduw onder haar kin. “Ze moet dus een lichtcrew hebben gehad die continue achter haar aan rende.” Waarom? “Haar kin was haar gevoelige punt. Vooral toen ze dikker werd.”
Inmiddels weet Barber: ‘schilder’ een karakter op iemands gezicht, en het werkt.
“Voordat ik Grace Jones ontmoette, dacht ik dat ze twee meter lang was en diepzwart.’ Niet dus. Haar imago is begin jaren tachtig bedacht door haar toenmalige vriend Jean Paul Goude, en hij voerde dat consequent door”, vertelt Barber die ook sterren opmaakte als Diana Ross, Pamela Anderson, Annie Lennox, Liza Minelli en Amy Winehouse.
Sinds midden jaren negentig ‘ontwerpt’ Barber ook make-up voor modeshows. De show voor de Franse Roland Mouret is zijn eerste modeshow in een lange rij met grote namen die volgen: van Jean Paul Gaultier, Lanvin, Alexander McQueen tot Vivienne Westwood, zijn favoriete label waar make-up altijd uitgesproken mag zijn.
De gezichten van topmodellen als Naomi Campbell en Linda Evangelista omschrijft de make-upartist als unieke staaltjes architectuur waar de camera van houdt. “Zonder make-up kunnen ze niet tippen aan hun foto’s.” Kate (Moss) maar ook Pammie (Anderson) noemt hij iconen van imperfectie. “Door hun imperfectie zijn ze toegankelijk, en spreken ze veel vrouwen aan.”
Barber noemt de extravagante Lady Gaga een openbaring. Hij begrijpt waarom zij aanspreekt bij een generatie die haar expressieve uiterlijk wil volgen. Het doet hem denken aan die dolle clubjarentachtig waarin hij zelf gevormd werd. “We droegen de muziek waar we in geloofden, we droegen de look.”
Soms, vooral in zijn woonplaats Londen, zou hij willen dat het net weer zo was als toen. Vooral als Barber ziet hoe ordinair veel jonge meiden zich opmaken. Want die voetbalvrouwengeneratie, zo noemt Barber de té bruine meisjes met nepborsten en nepnagels bevallen hem totaal niet. “Het draait ze om seks, zonde toch. Die meiden worden aangemoedigd om er als een mannenfantasie uit te zien. Ze zijn al oud voordat ze geleefd hebben.”
Over leven gesproken, heeft Barber nu hij sinds dit jaar artistiek-directeur is en de wereld rondreist om Mac te promoten en om inspiratie op te doen, een eigen leven? Hij reist veel inderdaad en tijd om buiten de masterclasses iets van een stad te zien ontbreekt vaak.“Ik ben vast de enige persoon uit Engeland die niet komt voor de hoeren en de weed.” Zelfs een bezoek aan de Mac-winkel aan de Heiligeweg, die Barber nog nooit heeft bezocht, zit er wegens drukte niet in.
Klagen doet hij niet. Hij vindt het fijn en belangrijk dat wereldwijd een jonge generatie make-upartiesten zijn masterclasses kan volgen. In zijn tijd kon zoiets immers niet.
Heeft Barber nog wensen, bijvoorbeeld in de toekomst een eigen lijn opzetten? “Ja goeie vraag, zou ik een eigen lijn willen? “Ik denk dat ik daarvoor te lang in de business heb gewerkt, maar bovenal Mac behandelt me goed, al ben ik dienst bij een groot bedrijf en moet ik ook commercieel zijn, ik kan mijn werk goed doen.”
Mac (Make-up Art Cosmetics) is in 1984 opgericht in Canada door Frank Toskan en Frank Angelo. De eerste Mac-zaak, hét adres voor professionele make-upartists, opent in 1991, in New York. Adverteren doet het merk soms voor bijvoorbeeld Mac Viva Glam waarvan de opbrengst gaat naar het Aids fonds. Terry Barber: “We geloven in mond-tot-mondreclame. Zo ging het in het begin ook, het doorvertellen van favoriete producten.” Mac klassiekers zijn de zwarte eye-kohl die volgens Barber zwarter dan zwart is, en lipstick Ruby Woo, de matste rood op de markt. Dita Von Teese draagt het. Mac is geliefd bij zowel professionals als consumenten vanwege de intense kleuren en de mogelijkheid om zelf kleuren te creëren, iets wat consumenten steeds vaker doen. Ontwikkeling zit in make-up met een crème-achtige textuur zoals Macs melkachtige oogschaduw met metallic pigmenten voor glanzende oogleden.
Vier Mac wintertrends voor 2011/2012.
Mod-ernist: sixties stijl, volop glans op oogleden, lippen en jukbeenderen, lichte foundation, sterk aangezette wenkbrauwen.
Tough-Love: androgyne harde make-up met punk en rock referenties, matte lippen, doordringende ogen, kleurrijke oogschaduw, zware wenkbrauwen.
Disco-tech: decadente look, weelderige donkere ogen, knallende rode glossy lippen, gebleekte of geen wenkbrauwen.
Amber-gris: stralende, transparante huid, impressionistische make-up, vlekkerig opgemaakte ogen in schaduwtinten.
VANDAAG IN STIJL BIJLAGE HET PAROOL
Reageren is niet (meer) mogelijk.