Claes Iversen sloot zijn show af met een wit geborduurde smoking. Hij opende een outfit of veertien eerder met een moderne uitgave van het broekpak: een boxy vierkant jasje met korte, wijduitstaande aangeknipte mouwen met daaronder een rechte pantalon.
Tussen die eerste en de laatste outfit draaide het niet alleen om broeken, maar ook om volume en veel borduursels; klassieke barokke goudkleurige versieringen zoals ze ook aanwezig waren in het interieur van de Amsterdamse Oude Kerk waar de show maandagmiddag plaatsvond.
Daar ontving Iversen na afloop van zijn show luid applaus, en terecht. De show was een stap voorwaarts. Minder tuttig en meer mode dan zijn voorafgaande presentaties, en hoewel er best veel glimmertjes voorbij kwamen, sloeg de balans niet door naar kitsch.
Mysterieus was het gelaagde stofgebruik, transparant organza, meestal zwart, over wol of leer. Denk aan wollen nauwsluitende bustiers en kokerrokken met daarover organza als schaduwzeem met rijke borduursels.
Showstoppers waren twee avondjurken als architectonische bouwsels; een chocoladebruine met brede, lichte volants die vanuit de buikstreek om het lichaam ‘dansten’. Van de andere zwarte jurk in wijduitstaande A–lijn waren de schouders bedekt onder een laagje goud.
Hoewel de show een gothic ondertoon had, werd het geheel niet te zwaarmoedig dankzij frisse kleuraccenten als mintgroen, oranjegeel en wit.
Thuis bekeek ik nog eens de uitnodiging. In het getekende theekopje op zijn kop herkende ik nu het thema volume, de vage achtergrond bleek borduursels voor te stellen. Het mysterie ontrafelt.
Reageren is niet (meer) mogelijk.