Diana Vreeland, begin jaren vijftig.
“Vreeland-met een V!”, dat zeg ik altijd als ik mijn naam noem door de telefoon. “De V van victory! De V van violent!”
Diana Vreeland: The Eye Has To Travel, een documentaire over de fascinerende moderedactrice van o.a. Amerikaanse Vogue ging afgelopen weekend in Venetië in première. De regisseur van de film, Lisa Immordino Vreeland, lichte eind vorig jaar in Amsterdam tijdens het IDFA festival toe waarom niemand eerder op het idee was gekomen op een film over haar achterschoonmoeder. “Zij [Vreeland], is jarenlang ongenaakbaar geweest, niemand durfde blijkbaar zijn vingers te branden aan een groot project over Diana Vreeland.”
Een overweldigende persoonlijkheid, dat was Diana Vreeland (1903-1989). In de jaren dertig vond ze als verveelde high society lady het beroep moderedactrice uit. Vergeet Anna Wintour, en alle moderedactrices met een Wintour-trauma. Niemand kan tippen aan de fantasievolle Vreeland die van 1937 tot 1962 de Amerikaanse Vogue groot maakte en vanaf 1962 tot 1971 werkte voor Harper’s Bazaar, waarvoor ze de onvergetelijk Why don’t you…? rubriek schreef, met tips als “Laat uw hermelijnen jas vermaken tot een badjas” en “Knoop eens zwarte tule strikken om uw pols.”
Vreeland kon niet alleen humoristisch en scherp schrijven en meeslepend vertellen over mode, ze slaagde er eveneens in om via schitterende modereportages haar originele visie over te brengen op de lezers. “Vreeland was vermaard omdat “ze van doorsnee en middelmaat iets betoverends kon maken”, zegt iemand in de film. Zelf verwoordt de excentrieke Vreeland het zo: “Je moet de mensen geven wat ze thuis niet kunnen krijgen. Je moet ze mee op reis nemen.”
Na veertig jaar bladen maken werd de invloedrijke Vreeland in 1972 abrupt ontslagen door Vogue. Het blad dat ze hip had gemaakt, wilde een ander soort tijdschrift worden. “Ik was nog maar zeventig. Wat moest ik gaan doen, met pensioen?” Het Metropolitan Museum of Art’s Costume Institute vraagt haar als artistiek adviseur en ze trekt een ongekend groot publiek met indrukwekkende exposities als The World of Balenciaga en Yves Saint Laurent: 25 Years of Design. De ouderwetse museumdirectie was minder te spreken over Vreelands onconventionele aanpak. “Ze kende de modegeschiedenis wel degelijk, maar daar had ze helemaal geen last van”, vertelt ex-collega Harold Koda in de film. “Het ging haar bovenal om ideeën en de magie van mode, meer dan om de historische accuratesse.”
De documentaire gaat over zowel Vreelands privéleven als carrière. Aan het woord komen haar twee zoons, kleinkinderen en mensen waarmee ze samenwerkte zoals Ali McGraw, ex-assistent bij Harper’s Bazaar, Angelica Huston die ze eind jaren zestig als model ontdekte en ontwerpers als Diane von Fürstenberg, Manolo Blahnik, en Oscar de la Renta wiens carrières ze katapulteerde.
The eye has to travel is een quote uit Diana Vreelands boek Allure, en door Lisa Immordino Vreeland gekozen als titel voor de documentaire en een boek dat uitkomt in oktober.
Reageren is niet (meer) mogelijk.