Coco Chanel komen we de laatste tijd opvallend vaak tegen in films. Na Coco Avant Chanel, het gedramatiseerde verhaal over de eerste stappen van Chanel in de mode met Audrey ‘Amélie’ Tautou als Coco, draait vanaf donderdag Coco Chanel & Igor Stravinsky, over de (vermeende) relatie tussen de couturière en de beroemde componist. Tussendoor verscheen N 5, een minispeelfilm van Jean-Pierre Jeunet, de regisseur van Amélie. En dan is er nog de dvd Lagerfeld Confidential, een intiem portret van Chanels huidige artistiek directeur, Karl Lagerfeld, waarin filmmaker Rodolphe Marconi een poging doet voorbij de vlotte standaardantwoorden van het Duitse modegenie te komen.
Al die films leveren het luxemerk aardig wat aandacht op. Chanel kent de kracht van de cinema en huurt al jaren actrices – Carole Bouquet, Vanessa Paradis en Nicole Kidman om Chanel te promoten. De Franse Anna Mouglalis is sinds 2002 het Chanelgezicht en – hé wat een toeval – de lijzige, donkere muze van Karl Lagerfeld vertolkt Coco in Coco & Igor.
De film, geregisseerd door Jan Kounen (The last call), begint veelbelovend in Parijs, 1913 bij de tumultueuze Parijse première van Stravinsky’s Sacre
du Printemps door Les Ballets Russes. Vervolgens springt de film naar 1921. Chanel is uitgerouwd over haar geliefde Boy Chapel die twee jaar eerder was
verongelukt en wil seks. Op een Russisch partijtje verleidt ze Stravinsky (Matt Mikkelsen). Hij is een sukkel die zijn lul achterna loopt en Coco is de snibbige, snoeiharde op seksbeluste vrouw en echtbreekster. Na drie fantasieloze seksscènes (op de pianokruk) en Stravinski’s protesterende echtgenote (‘denk aan de kinderen’), komt er een eind aan de flitsverhouding en bloedt de film dood.
Coco & Igor bevat talloze verwijzingen naar het modehuis Chanel. De grafische zwartwit parfumverpakkingen van geuren als Chanels Egoïste
(toeval of een oordeel over de ontwerpster?) is doorgevoerd tot op de muren van de schitterend ingericht art deco villa waar de film zich grotendeels afspeelt, en die er in werkelijkheid heel anders uitzag. Anna Mouglalis flaneert in typerende Chanel outfits die toen nog niet waren ontworpen. Karl Lagerfeld ontwierp voor de film twee jurken, zo doet hij ook mee, en is dat geen leuk nieuwtje voor een persbericht?
De film eindigt voor het begin van de Tweede Wereldoorlog. Jammer, toen werd het pas spannend. Had regisseur Jan Kounen doorgefilmd, dan had hij iets kunnen doen met Chanels affaire met nazi-officier Hans Günther von Dincklage. Of hij had er een andere Chanelaffaire doorheen kunnen vlechten, bijvoorbeeld die met de knappe Russische groothertog Dimitri Pawlowitsj die in 1916 medeverantwoordelijk was op de moord van Raspoetin. Of desnoods iets lesbisch met haar vriendin Misia Sert.
EERDER GEPUBLICEERD OP NRC CULTUURBLOG
Reageren is niet (meer) mogelijk.