Borre Akkersdijk studeerde dit jaar af aan de Design Academy Eindhoven. Eerder won hij de eerste Bijenkorf Inspiration Award met een vrolijke regenjas bezaaid met letters.
Afgelopen oktober toonde hij onder het label By Borre zijn eerste collectie tijdens de modeweek in Parijs. De opvallende collectie bestond uit negen gigantische jurken, jassen, tops en pakken van volumineuze, opgevulde breisels. Akkersdijk toverde de stuk voor stuk bijzonder ontwerpen uit een grote rondbreimachine. Van het proces maakt hij een knappe animatievideo waarvoor hij een miniatuurfabriek bouwde met in de hoofdrol een rondbreimachine waar een kant en klare trui uit rolt.
Waarom heb je dat filmpje gemaakt?
“Ik wilde het productieproces laten zien: van de draad tot de show. Techniek vind ik erg belangrijk. Een bestaande stof kopen en daar iets van maken is niets voor mij. Ik was heel blij toen ik in Tilburg een breifabriek ontdekte die kon maken wat ik in mijn hoofd had; dikke opgevulde breisels van jersey. Vervolgens ben ik gaan experimenteren, en heb veel mislukkingen – door fouten in de techniek – gemaakt. Veel stukken haalden mijn collectie niet. Overigens zijn enkele goed gelukte modellen opgenomen in het Textielmuseum Tilburg.
Waarom moesten je stoffen zo dik?
“Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld door dikke dingen. Op de Design Academy liet ik me voor een opdracht inspireren door babyvet. Bij mij moet altijd alles groot en dik zijn. In mijn collectie zit een dik pak van bijna twee meter lang, als het gedragen wordt ontstaan er dikke plooien. Tijdens mijn presentatie in Parijs had ik als modellen dansers, zij dansten op zwoele soul, ik wilde dat de mensen mijn kleding in beweging zagen.”
En wat nu?
“Moncler heeft gebeld!”
Goh!
“Ik ben er inmiddels geweest. Geen idee trouwens hoe ze mij hebben gevonden. Toen ze een jas van mij pasten zeiden ze. “Je voelt dat je een jas aan hebt. “ Mijn jassen zijn namelijk loodzwaar – ik maak geen kleding om te verkopen – en Moncler jassen zijn vederlicht. Er is een prototype naar één van mijn ontwerpen gemaakt, en nu wacht ik af.”
Je werkt al sinds je stage in Parijs voor Lidewij Edelkoort, daar maak je trendboeken enzo.
“Ja daar zoek ik nu een huis…”
Heeft Lidewij je advies gegeven?
“Dat was niet nodig hoor. Ze zei wel: “Maak nou eens meubels!” Maar dat wilde ik per se niet. Toen ze mijn collectie zag, zei ze: “Yes!”
Reageren is niet (meer) mogelijk.