Zijn bijnaam is de Phanthom of the Palais Royal. Jaren geleden zag ik hem soms scharrelen rond het Palais Royal, de buurt waar hij woont.
Het was onmiskenbaar Claude Montana, sterontwerper in de jaren tachtig. Ondanks zijn opgezwollen gezicht en peentjeskleurige Donald Trump-kapsel – Montana was altijd al een trendsetter – herkende ik hem meteen.
Vroeg of laat verdwijnen de meeste ontwerpers van het modetoneel, vaak doordat ze failliet gaan, zoals Montana in 1997 met The House of Montana. In 2010 verscheen er nog een mooi boek waar de inmiddels zeventig jarige aan had meegewerkt. In 2013 publiceerde Vanity Fair een ontluisterend interview – de journalist zag hem lopen op blote, bloedende, voeten toen hij bij een apotheek twee Labello’s stal – over de voormalige modeprins met een giga drank&drugsprobleem wiens ondergang eind jaren tachtig inzette.
Zijn label State of Montana flopte toen. Hij mislukte als ontwerper van couturehuis Lanvin. Als homoseksueel wekte hij in 1993 verbazing door zijn huwelijk met Wallis Franken en argwaan als zijn vrouw drie jaar later uit het raam haar dood tegemoet springt. Van Montana’s ooit imposante walrussnor en gestalte was nog weinig over toen ik hem zag schuifelen bij het Palais Royal. Wat rest is een dolende geest, een modelegende, die kennelijk niet meer valt te redden. Amen.
Reageren is niet (meer) mogelijk.