….Goed, ik stond daar nog steeds in de rij, met die dure Givenchy tas. En ik dacht, ja wat dacht ik eigenlijk?
De lol was er af. Van die stinkdure tassen. En werden ze ook niet steeds potsierlijker met al dat glimmende hang- en sluitwerk? De tas was verworden tot cashcow, en niet alleen voor luxelabels. Lang kon ik me onderscheiden met een mooie en dure tas. En jááá, ik beleefde er ook lol aan om andere mensen – vooral mijn collega’s – de ogen uit te steken. Immers, dat is het doel van een statussymbool. Vooral naar mijn handgevlochten Bottega Veneta – chic, zonder logo! – werd jaloers gekeken. Mijn collega’s konden niet meer achterblijven, hopla de één stak zich in de schulden voor een Céline (natuurlijk de verkeerde), de ander moest een maand op droog brood voor een Givenchy, enzovoort.
Goed, op die verhelderende dag ergens in 2011, was voor mij de tas statussymbool af. Ik was bij zinnen gekomen, praise the lord, ik was er klaar mee. Ik zette de Givenchy netjes terug. En huppelde naar huis.
Geluk zit ’m in de kleine dingen, toch? Ik moet bekennen dat het even duurde voordat ik mezelf met dit mantra kon motiveren om niet meer te kijken naar al die overdreven dure tassen. Dagelijkse herhaling (7 x), het werkt! Vooruitgang is er: van het uitgeven van zo’n €7000 aan designertassen naar €79,95! How low can yóu go?
En dat was het moment dat je een wijs mens werd… :-)
Nou je het zegt! Het duurde even…