Binnenkort zetten de modeglossy’s en buitenlandse kranten de zomertrends voor 2011 alvast op een rijtje. De zomerpret begint steeds vroeger. We zullen zien dat het volgende voorjaar kleurrijk wordt met veel dessins. Als tegenhanger is er minimalistische ingetogenheid en de grootste verrassing is lange maximode. Het zijn duidelijke trends. Maar buiten deze vier modethema’s kwam er deze herfst op de internationale catwalks natuurlijk veel meer voorbij.
“Moeilijke” mode die lastig is te plaatsen – laat staan benoembaar is – haalt de trendrijtjes nooit. Hoe onterecht dit is weet je als je bijzondere shows of presentaties hebt gezien waar je in het gunstige geval nog wel een recensie over leest maar verder weinig of niets meer over hoort. Zo zal het gaan met de collecties van Vivienne Westwood, Hussein Chalayan en Maison Martin Margiela.
In Parijs zag ik hun presentaties. Maison Martin Margiela had een tent opgeslagen aan de kade van de Seine ter hoogte van Pont Alexandre. Een jazzcombo verwelkomde het modepubliek, er was witte wijn. De show opende met modellen met warrige slaapkamerkapsels in mooi gesneden colberts. Wat volgde was een surrealischtisch schouwspel van platgeperste, zeg maar eendimensionale kledingstukken als een trui, motorjack, vest, smokingjasje en avondjurk. Als een sandwichbord hingen ze voor het lichaam. De cartooneske mode oogde vervreemdend en irriteerde het modepubliek. Het zou me niet verbazen, dacht ik halverwege, als deze conceptuele show afstevent op vernietigende kritieken. Die verschenen de volgende dag. “This collection fell flat”, sneerde Nicole Phelps op Style.com.
Goed of slecht, de ontregelende show noopte tot reflectie. Iets dat ontbrak bij bijvoorbeeld de omhoog geschreven, kleurrijke shows van Prada met sombrero hoeden (!) en bananenprints, of de jurken met citroenen en sinaasappels van Stella McCartney. Beide collecties zijn ongetwijfeld binnenkort volop te bewonderen in alle modeglossy’s.
De eigenzinnige oude punkster Vivienne Westwood smeerde modellen een witte kleiachtige substantie op het hoofd, trok ze 18de-eeuwse herderinnetjesjurken aan uitgevoerd in een woeste melange van prints. Een rood en wit afzetlint diende als ceintuur. Het totaalbeeld was hysterisch en energiek. Westwoods collectie The Only One refereerde aan onze aarde. Noem het geëngageerde mode, mode met een ziel, de 69-jarige Westwood ontwerpt het al bijna veertig jaar en past in geen hokje of rijtje. Laat staan dat ze mode maakt om de blaadjes te vullen.
Dat geldt ook voor Hussein Chalayan, hij dook ditmaal in de Japanse cultuur. Vertrekpunten: de Kabuki theatertraditie en de Sakoku periode (1633–1853) waarin Japan zich afsloot van de buitenwereld. In plaats van een show toonde de Turks/Cypriotische ontwerper een wonderschoon filmpje met als hoogtepunt in het zwart geklede mannen die als een zomerbries een jurk bezaaid met bloemenboeketten op betoverende wijze lieten wiegen.
Chalayan klaagde eerder dit jaar dat zijn winkelinkopers zo ontrouw waren en hij daardoor verkooppunten verloor. Een prachtige show garandeert geen stijgende omzet.
Ergens is het vreemd dat alle modestijlen – van lichtgewicht tot conceptueel – beoordeeld worden volgens dezelfde vaak kortzichtige criteria. Een troost: het werk van Maison Martin Margiela, Vivienne Westwood en Hussein Chalayan wordt regelmatig geëxposeerd in musea. Het is mode voor de eeuwigheid.
Reageren is niet (meer) mogelijk.