Nu het nieuws rondom Raf Simons’ onverwachte vertrek bij Dior is geluwd, vraag ik me nog altijd af: why!? Had de Belgische ontwerper, voordat hij zijn contract tekende nou werkelijk geen idee van de werkdruk bij een commercieel merk als Dior met aandeelhouders die altijd meer, meer meer willen?
Voordat Simons tegen Dior zei ‘oui, ik wil’ – je gaat als ontwerper toch een huwelijk aan – wist hij dat hij zijn eigen mannenlabel niet zou opgeven. Was ik Dior, dan had ik meteen gezegd, het is nu Dior en even niets anders. Dat scheelt al 2 collecties ontwerpen per jaar. Als ik Dior was had ik hem een contract laten tekenen van 10 jaar – met een proeftijd van een jaar. Bij eerdere ontbinding? Een boete van 10 miljoen. Ik had hem ook verplicht om te verhuizen van Antwerpen naar Parijs. En natuurlijk, ik ben geen onmens, mag hij 1 x per maand een weekeindje naar Antwerpen, op eigen kosten.
Hallo zeg. Er zijn drie of vier topbanen in de mode en Dior is daar beslist één van. Niet iets dat ruimte laat voor een eigen label of een andere malle tijdrovende hobby. Daar ga je voor, of je doet het niet.
Als ik Raf Simons was, had ik gezegd, ja ik wil creatieve director zijn, maar ik concentreer me op haute couture en doe supervisie over de prêt-à-porter. Ontwerpen voor Dior accessoires en alle andere producten doe ik voorlopig niet. Het Dior merk is immers zo sterk, dat het de consument geen zier uitmaakt wie een nieuwe versie van de Lady Dior tas heeft ontworpen.
Raf Simons draait al jaren mee in de mode-industrie, dat is lang genoeg om precies te weten hoe het er aan toe gaat bij de beursgenoteerde luxeconglomeraten. Zelfs de modeleek weet door het John Galliano-drama wat druk met een ontwerper kan doen.
Toch is het misgegaan in dit huwelijk.
Blijft de vraag, valt het Simons debâcle onder eigen schuld dikke bult?
Of heeft echtgenoot Dior een lelijke misstap begaan?
Volg mij op instagram @georgettekoning
Reageren is niet (meer) mogelijk.