Christian Louboutin, Manolo Blahnik, Nicolas Kirkwood. Dankzij de glossy’s kent iedereen hun namen en hun spectaculaire schoenen. Door de populariteit van deze mannen zou je bijna geloven dat er geen geslaagde vrouwelijke schoenontwerpers bestaan.
Chie Mihara runt sinds 2002 het gelijknamige florerend schoenlabel. Haar nieuwe wintercollectie is nu te koop bij Betsy Palmer. De Japans/Braziliaanse begon in 2001 met wat schetsen, het jaar daarop lanceerde ze haar merk. Voor haar eerste collectie produceerde ze 1000 paar schoenen, tegenwoordig zijn dat er maar liefst 450.000. “Toen ik begon kon ik me per collectie maar twee kleuren leer permitteren. Nu kan ik alleen al bij suède kiezen uit wel 20 kleuren. Ik word bijna gek van het aanbod.”
Dit weekend sprak ik de opgewekte ontwerpster in Amsterdam bij Betsy Palmer die in Nederland de grootste Chie Mihara collectie voert. Zelf kocht ik in Antwerpen ooit een paar zwarte Mary Janes, je weet wel die schoen met een bandje over de wreef. Die Chie Mihara’s onderscheiden zich nog steeds op 2 punten van alle andere schoenen waar ik ooit op heb gelopen. Ten eerste het anatomische voetbed, dat ik niet had verwacht in een modieuze schoen, ten tweede de typerend ietwat bolle, eigenwijze Chie Mihara neus. Hoe verzint iemand dat? Dat, en meer vertelt Chie Mihara.
“Ik wilde eigenlijk helemaal geen schoenontwerper worden. De reden waarom ik toch koos voor dit beroep, besefte ik pas later. Ik heb schoenmaat 40. In Europa is dat normaal, maar in Brazilië waar ik opgroeide was het onmogelijk om leuke schoenen te vinden. Er waren alleen maar vreselijk modellen in mijn maat, zo herinner ik me lelijke knalrode lakschoenen. ‘Ooit als ik groter ben ga ik schoenen maken voor grote voeten’, dacht ik toen. Daarna vergat ik dat echter.”
Begin jaren negentig verhuisde Chie Mihara naar New York waar ze op de FIT kunstacademie beeldhouwen studeerde, daarnaast ging ze ook schoenen maken. Het eerst paar was een pump met platform – helemaal hip toen dankzij Jean Paul Gaultier – wat ze maakte zag er fantastisch uit, toen ze er op ging staan knalde de hak eronder uit. Kwam door goedkoop materiaal. Wat betreft het maken van schoenen had ze de smaak te pakken, al snel moest ze haar docent leren hoe je het best een insole kon maken. Mihara’s eerste goed gelukte schoen was een soort van Dr. Martens die was samengesteld uit allerlei dierenprints, ze oogste er veel succes mee. Na haar afstuderen verhuist ze naar Londen en doet daar ervaring op bij Junko Koshino waar ze patronen maakte.
Wat ze in Londen en op school heeft geleerd?
“Give a design a twist. Ik bedoel dat je als ontwerper je eigen weg moet vinden. Dat kan door bestaande ontwerpen anders te benaderen.
“Elke nieuwe collectie heeft een eigen verhaal. Overigens houd ik niet van het herhalen van succesmodellen, mijn sales manager wil graag dat ik bepaalde modellen weer in de collectie breng. Ik doe het niet.”
Of ze een idee heeft waarom haar beroemde collega-ontwerpers als Louboutin altijd maar weer aankomen met torenhoge wankelhakken?
“Zij weten niet hoe vrouwen lijden. Zonder dat besef kun je dergelijke sexy schoenen maken. Vrouwen dragen ze voor de look. Mijn hakken zijn nooit hoger dan 7,5 centimeter.”
Op mijn laatste brandende vraag waarom de voorkanten van haar schoenen vooral in het begin zo bol waren antwoordt Chie Mihara:
“Als kind las ik altijd manga strips, een wereld waarin alles overdreven is, stripkarakters hebben heel grote ogen. Ik denk dat ik daarom later ook uitgesproken schoenen ben gaan ontwerpen. Bovendien ogen mijn ontwerpen door die ‘bump’ ‘warm’, en niet kil.”
Reageren is niet (meer) mogelijk.