Als er iets retro is, dan zijn het ontwerpers die al verkeren op de eeuwige jachtvelden maar van wie het modehuis wordt voortgezet. Voorbeelden van zulke retrolabels zijn er legio: Louis Vuitton, Christian Dior, Chanel, Lanvin, Hermès. En dat zijn slechts de grootste.
De laatste tijd worden er nog maar zelden modehuizen succesvol wakker gekust. Denk maar aan Vionnet en Schiaparelli, pers genoeg, maar de verdiensten blijven achter.
Het kost dan ook nogal wat centen, vooral als het al een hele trits ontwerpers niet gelukt is om het merk weer in de spotlights te plaatsen. Die garantie bestaat simpelweg niet, al is een ontwerper nog zo gekwalificeerd voor de baan. Voorbeelden van zulke struikelaars: Guy Laroche, Worth en Ungaro. Onlangs werd Poiret (beeld) opgekocht door een stel Koreanen, ook dat gaat ‘em niet worden.
Wel ooit goed vernieuwd is Carven. De naamgeefster overleed deze zomer. 105 jaar oud! Carmen de Tommaso, aka Madame Carven, lanceerde haar couturelabel in 1945. Haar ontwerpstijl was jeugdiger en cleaner dan die van haar tijdgenoten. Ze was een van de eersten die ready to wear verkocht en ze lanceerde een succesgeur: Ma Griffe. In 2008 kwam Guillaume Henry het merk versterken: hij zag en overwon. Nu Henry is vertrokken zakt Carven terug in de vergetelheid.
Nooit is getracht om een Nederlands modehuis voort te zetten. Van Frans Molenaar weet ik dat hij die wens ook niet koesterde. Verstandig.
Volg mij op instagram @georgettekoning
Reageren is niet (meer) mogelijk.