Mooie, vernieuwende dingen neerzetten, dat is het doel van Pien Stieglitz, de oprichter van het jonge modemerk Stieglitz.
Pien laat zich inspireren door verschillende volkstammen, ze combineert etnische invloeden met aspecten uit de Westerse Wereld. Stieglitz heeft een tiental verkooppunten, zoals Liv Stores in Zwolle, Bern in Utrecht en Raak in Amsterdam.
“Ik heb nul modeachtergrond. In 2012 heb ik even op de theaterschool gezeten maar ben daar niet afgestudeerd. Van toneel werd ik niet gelukkig, het is niet mijn wereld en ik ben erg blij dat ik destijds ben gestopt. Ik heb altijd wel iets met mode gehad, maar dingen doen met interieurs vond ik nog leuker, als stylist heb ik mensen adviezen gegeven. Twee jaar geleden ging ik nadenken over wat ik écht heel leuk vind; dat is het creëren van nieuwe werelden. Dat doe ik nu via mode.
Mijn grote inspiratie voor mijn collecties zijn culturen. Daar heb ik altijd al interesse in gehad, en dat is omdat ik als kind veel heb gereisd, samen met mijn moeder, zij is journalist en schreef over haar reizen.
Ik heb stammen gezien zoals de Masaï in Kenia, en vind alles indrukwekkend, de kostuums, de muziek en hoe krachtig ze in het leven staan. Ze houden vast aan tradities en weten zo waar ze aan toe zijn. Op het moment dat ik nadacht over wat ik nou echt wilde, vond ik dat een goed uitgangspunt omdat er tegenwoordig zoveel is om uit te kiezen. De wijze waarop stammen altijd dicht bij zich zelf blijven, gaf mij houvast. Zo kwam ik op het idee om aspecten van de westerse wereld – die ook prachtig is – te combineren met authentieke volkeren.
In 2013 ben ik begonnen met het ontwerpen van tassen die waren gemaakt van honderd jaar oude stoffen uit Iran. Het begon met tien die ik liet maken in Friesland, tot iemand mij hielp met een productieadres in India. Daar ben ik erg blij mee, want het is onmogelijk om vanuit Nederland een fabriek te vinden. Ik ben van stof overstapt naar leer, en heb de collectie uitgebreid met jasjes. De derde collectie staat sinds december online. Het is een vrij kleine collectie van een stuk of 12 items en vier tassen, en geïnspireerd op Japan.
De wintercollectie voor 2015 is bijna af, en geïnspireerd op Alaska. Mijn doel is het creëren van een hele wereld, zodat dat je uiteindelijk een Stieglitz-landkaart ziet.
De collectie is gepositioneerd in het middensegment met tassen vanaf € 190 en blouses voor € 90 en sweaters vanaf € 90. Om de financiering van de productie rond te krijgen ben ik naar de bank gegaan. Hoe ze daar tegenwoordig kijken naar iemand die een lening wil voor mode? Het is niet gemakkelijk, maar als ze geloven in je merk dan is er een mogelijkheid. Zelf geloof ik voor honderd procent in mijn merk, ik zag alles voor me en dan is er geen weg terug meer.
Ik teken ontwerpen waarnaar ik verlang, die ik zelf aanwil. Er zit altijd handwerk in de collectie. De stijl is stoer, en ergens ook tijdloos. Ik hol nooit de trends achterna, ik haal mijn inspiratie uit stammen.
Omdat ik geen modeachtergrond heb, mis ik vooral ervaring op technisch vlak. Patronen maken kan ik niet, daar baal ik wel van. Als er tijd is ga ik het leren.
Op het gebied van sales heb ik ook geen ervaring. Ik ben met zweet in mijn handen naar winkels gegaan waarvan ik dacht dat Stieglitz goed bij ze zou passen. Als mensen iets niet kennen, vinden ze het eng om in te kopen. Toch heb ik nu enkele goede winkels waaronder Hutspot en Sprmrkt in Amsterdam. Ze bestellen natuurlijk niet meteen hoge aantallen. Aan winkels verkoop ik trouwens vooral tassen, online verkoop ik vooral kleding.
Sinds een jaar heb ik een webshop, als modemerk kun je niet zonder. Online shoppen is de toekomst, en gaat het gewone winkelen over nemen. Retail krijgt het hierdoor steeds zwaarder, dat is jammer. Via sociale media werk ik met bekende bloggers. Ik schrijf ze aan, en vraag of ze mijn ontwerpen willen dragen. Normaal vragen ze dan een budget, maar dat heb ik niet, en ik stuur dan bijvoorbeeld een tas. Ik heb de mazzel dat ze het merk mooi vinden, en mijn ontwerpen op hun blog zetten. Zelf ben ik overigens geen kei in sociale media, maar ik krijg hulp, ik zie dat zonder sociale media de verkoop zakt.
Ik wil graag internationaal met Stieglitz. Ik verkoop al aan winkels in Parijs, Australië en Japan. Dat komt dankzij Capsule, een beurs in Parijs waar ik op heb gestaan. Ik ontdekte Capsule toen ik op internet zocht naar beurzen. Het is een vrij kleine beurs, daar heb ik bewust voor gekozen, op een grote beurs als Tranoï valt mijn kleine merk niet op. Aanvankelijk wilde ik niet, omdat je net doet als andere merken, maar als je buitenlandse winkels wilt bereiken dan moet je wel. De beurs heeft uiteindelijk geholpen, al waren er momenten waarop ik dacht wat doe ik hier als er een uur geen mens naar de collectie kwam kijken.
In januari sta ik op de Modefabriek, daar komt een nieuw platform, Studio, opgezet voor progressieve merken, het is ook nog betaalbaar. Of ik in maart weer naar Parijs ga weet ik nu niet nog niet.
Mijn merk groeit nu onwijs. Alles gaat makkelijker, al is makkelijk misschien niet het juiste woord, maar mensen nemen wel dingen van me aan. Voor mij is het belangrijk dat mensen geloven in wat ik doe: het creëren van nieuwe werelden. Mooie, en vernieuwde dingen neerzetten. Ik wil dat mensen altijd verrast zijn.
Ik ben nog maar kort bezig, maar als ik terugblik dan ben ik ontzettend tevreden. Al vind ik alles ook nog steeds doodeng. Het is een lastige tijd is, en bovendien wil ik geen hype zijn, een nieuw merk dat na een tijdje weer wegzakt. Ik wil een goed merk blijven, en hoop dat mensen erdoor geïnspireerd raken.
Ik run mijn bedrijf niet alleen, we gaan elke maand een stap vooruit. Ik denk omdat het ergens vernieuwd is wat ik neerzet, maar ook ergens weer niet, het is wel mode, het slaat op de een of ander manier toch aan.
Het is erg spannend om een eigen onderneming te hebben, er komt zoveel bij kijken, en er valt nog ontzettend veel te leren, maar ondernemen is het leukste wat er is.”
Reageren is niet (meer) mogelijk.