Top menu

Interviewperikelen, Christophe Lemaire: angst, bliksem en gebroken voet

In opdracht van onder andere Elsevier Stijl en het Financieele Dagblad interview ik de bekende en beroemde modeontwerpers.

Dat klinkt geweldig en dat is het. Vaak even onvergetelijk – om andere redenen – is de aanloop naar het moment dat ik ook werkelijk tête-à-tête zit met zo’n beroemdheid. Het is dat ik redelijk stressbestendig ben, maar ik kan me voorstellen dat bij een minder ervaren journalist een zenuwinzinking vaak nabij is.

Zo staat in Elsevier Stijl – het blad is nog enkele weken te koop in de kiosk!-  een interview met Christophe Lemaire. Een dag voor het interview kreeg ik ’s avonds het eerste (nog niet echt) verontrustende telefoontje, het gesprek zou niet plaats vinden op de afgesproken locatie. Even later; het tijdstip werd verplaats. En daarna nog eens. Oja en monsieur Lemaire had een ongelukje gehad, hij moest ook nog naar het ziekenhuis. Welterusten!

De volgende morgen durfde ik eigenlijk mijn telefoon niet meer op te nemen. Tegenover mijn opdrachtgever hield ik mijn mond, immers het zou net als anders wel goed komen.

Het kwam goed, de volgende dag werd ik uitgebreid rondgeleid door de nieuwe studio van Christophe Lemaire. Vanwaar die nieuwe grote studio? Dat snapte ik een paar dagen later toen bekend werd – ik had mijn interview al ingeleverd – dat Lemaire voor Hermès nog één show zou ontwerpen, daarna zou hij zich gaan richten op zijn eigen label.

Ondertussen hinkelende Lemaire een kwartier te laat binnen op krukken, voet in het gips, scooterongeluk, eigen schuld, dikke bult, vond jij zelf. Het interview kon beginnen. Tegelijkertijd barstte een tropische onweersbui los. ‘Gelukkig dacht ik’, ik ben droog overgekomen.’ Hier lees je het begin van het interview met een bewonderenswaardig ontwerper…..

Even valt Christophe Lemaire stil. De artistiek directeur van de damesmodelijn van Hermès denkt na over zijn meest excentrieke ontwerp ooit.

Een half uur eerder heeft hij uitgebreid uitgelegd dat we leven in een door beeld gedreven cultuur waarin modeontwerpers een grote rol spelen. Lemaire verwerpt de grote aandacht voor oppervlakkige visuele effecten, zowel tijdens modeshows als in de ontwerpen.

Bij Hermès, maar ook bij Christophe Lemaire’s eigen mannen- en vrouwenlabel draait het nooit om het wow-effect, maar wel om kleding die van buiten net zo mooi is als van binnen. Lemaire: ‘Ik wil luxe die je voelt als je het draagt, geen ‘schreeuwende’ mode. Ik ben geïnteresseerd in een intieme relatie met kleding. Kleding die mensen ’s morgens helpt zich sterker en zelfverzekerder te voelen.’

Christopher Lemaire, 49 op een jongensachtige manier, presenteert elk jaar zes collecties: twee vrouwencollecties voor Hermès, twee keer Christophe Lemaire voor mannen en twee keer voor vrouwen. Al zijn kledinglijnen getuigen stuk voor stuk zijn constante stijl: elegant en tijdloos. Wat Lemaire betreft, hoeft een vrouw niet iedere zes maanden haar complete garderobe te vernieuwen om zich goed te voelen. Van te uitgesproken referenties en letterlijke invloeden houdt hij niet, Lemaire wil gewoon goede kleren maken.

Al sinds zijn prille start in de mode, Lemaire is dan achttien, houdt hij er een uitgesproken visie op na. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij altijd veel moeite heeft met de snelle trends en andere kunstmatige drukte van de mode-industrie, die hij nog steeds sceptisch bekijkt. In zijn ruime, lichte Parijse studio steekt hij zijn kritische mening niet onder stoelen of banken, en vertelt openhartig over zijn worstelingen, waardoor het hem lange tijd moeite heeft gekost om er echt voor te gaan. Hij worstelde vooral met de stereotype modecultuur; is nooit geobsedeerd geweest door topmodellen, sterfotografen en al die glossy modeblaadjes vond hij maar oppervlakkig. Goed, opwindend was het ook, vooral begin jaren tachtig als mode meer uitgesproken wordt en shows als spektakel belangrijker worden. ‘Maar ik kwam er al snel achter dat dit niet bij mij paste.’

 

 

Gerelateerde Artikelen:


Reageren is niet (meer) mogelijk.