Top menu

Bloedend hart

Ik heb een zwak voor couture. Die zwakte is zo groot dat ik de vorige week maandagmorgen de eerste coutureshow in Parijs van Schiaparelli niet wilde missen.

Elsa Schiaparelli, die fantasierijke Italiaanse die als kind zo ontevreden was over haar uiterlijk, dat ze bloemzaadjes ‘plant’ in haar oren en mond, in de hoop dat ze gingen bloeien. “Een gezicht bedekt met bloemen als een hemelse tuin, zou toch geweldig zijn?”, schreef de Italiaanse in Shocking Life, haar autobiografie uit 1954.

Fantasie, betovering, het onmogelijke. Daar gaat couture over. Aan Marco Zanini de zware taak om Schiaparelli’s couturehuis, dat een halve eeuw geleden sloot, nieuw leven in te blazen. Hoewel Zanini uiteraard zijn best doet, geloven sceptische collega’s niet dat de Italiaan de aangewezen persoon voor deze taak is. Misschien zagen zij maandagmorgen niet die heerlijke slouchy zootsuit, die begeerlijke krokodillenrok, dat dramatische truitje met bloedend hart, de jurk met eekhoorns! En hoe geniaal matchten die musthave puntige panterlaarsjes met de identieke vloerbedekking. Ik wil alles. Maar dan maakt verwondering plaats voor triestheid. Want van die talloze jurken (en geweldige hoedjes) waar uren aan is gewerkt, vinden waarschijnlijk slechts enkele een koper.

Sommige van deze eenmalige ontwerpen worden gefotografeerd, maar de meeste verdwijnen tussen het vloeipapier. Met een beetje geluk belanden ze ooit in een museum, zoals de recente rode-loper-collectie Viktor & Rolf, dit najaar te zien in Boijmans Van Beuningen.

Gerelateerde Artikelen:


Reageren is niet (meer) mogelijk.