Wie ze niet ziet is stekeblind. Al die dandy’s. Kleed je als vrouw je daar maar eens tegenop, het is toch om moe van te worden, die mate van perfectie en stijlvastheid.
Dat schoot allemaal door mijn hoofd tijdens het selecteren van foto’s van de mannelijke bezoekers van het tweejaarlijkse Pitti mannenmode-evenement in Florence. “Ik wist niet waar ik moest kijken, al die knappe mannen!”, miepte een vriendinnetje.“Negentig procent was wel gay, natuurlijk”, voegde ze er geheel overbodig aan toe.
Goed, de al eerder gedefinieerde mannensoort – de zongebruinde spornoseksueel – die obsessief bezig is met zijn lichaam, heeft gezelschap gekregen van de gereïncarneerde negentiende-eeuwse kekke dandy.
Al vielen in Florence de mussen van het dak, er ging geen jasje uit, geen strikje af. Voor de vrouw is comfort tegenwoordig alles, het is lekker fietsen in die culottes, en de hakken zijn ver weggesmeten. Daarvoor in de plaats gekomen zijn een stel helwitte sneakers, een zaaddodend gezicht in combinatie met bleke blote benen.
Maar liefde maakte blind. Tot we over vijf jaar de foto’s zien. De decadente dandyman kent op dat vlak geen vrees, die weet, wat meer dan honderd jaar geleden goed stond bij Beau Brummell en Oscar Wilde, staat nog steeds goed.
Reageren is niet (meer) mogelijk.