Ik wilde zo’n twee weken geleden echt niet kijken.
Tot ik laat op de avond de televisie aanzette voor het nieuws (het 22.00 uur journaal is dus gewoon opgeheven door voetbal!) en bleef hangen in een voetbalmatch. Ik zag Kameroen spelen. Of spelen, ze zaten vooral te frunniken aan het elastiek van hun broekrok, zo mag je hun wijde ghetto-voetbalshorts wel noemen.
Die rappersbroek moest namelijk zo laag mogelijk op de heup hangen. Daarboven droegen ze een voetbalshirt als een tweede huid, zo lichaamsvolgend. Een ontwerp van Puma, leerde ik de volgende dag van stijlmeester Arno Kantelberg. Adidas hield het bij een meer zakkerig model.
Goed, die lange broek, die balanceerde op de heup, moest in beweging toch gigantisch afzakken? Het gebeurde maar niet, waarschijnlijk dankzij een soort van wonderelastiek.
Bestaan er ook voetballers met normaal haar? Ja die hondsdolle Sauréz met zijn valse bite? En die saaie buurman Messi. De Oranje-spelers houden het nog tamelijk low profile. Verder: mohawks, opgeschoren achterhoofden, afro’s, dreads, kapsels met ingeschoren cijfers, vierkanten of driehoeken, driedubbele mohawks. Op een gegeven moment herkende ik de spelers niet aan hun rugnummers, maar aan hun freaky kapsels. Conclusie: voetbal was nooit eerder zo divers en ‘streetwise’.
Reageren is niet (meer) mogelijk.