Verkeersopstoppingen, openvallende monden, bijna ongelukken. Als de hoogglanzende Miss Pandemonia passeert, weten mensen niet wat ze overkomt. Wat ze zien? Een wandelende ‘opblaaspop’ met ellenlange benen op high heels in een jurkje van blauw latex. Haar strakgetrokken hoofd lijkt op dat van een sekspop. Op de plek van haar rode mond zit een gat. Uit dat gat klinkt een zweverige mannenstem. “Hello, let’s sit outside, inside it’s to hot for me in my latex dress.”
Miss P plaatst haar witte hondje Snowy op tafel. Het interview begint, en dat is gezien de beperkte spraakmogelijkheid van Missy best een opgaaf. Desondanks vertelt Miss P gedreven over haar missie.
Pandemonia komt uit Londen, ze is uitgenodigd door PUPMAG, dat haar fotografeerde en interviewde.
Waarom heeft u deze uitnodiging aangenomen?
“Ehm… ik dacht interessant, nu kan ik mijn werk aan Amsterdammers laten zien, want ik ben ik hier voor het eerst.”
Wat vragen mensen u zoal?
“De meeste gestelde vraag is of ze een foto mogen maken.”
Als mensen u alleen maar willen fotograferen, en verder geen interesse tonen in uw boodschap, stoort dat?
“Nee, dat is niet per se belangrijk. Ik ben geen dictator of politieman, het is aan de mensen zelf om een mening te vormen. Als modern day myth, ben ik op straat duidelijk zichtbaar. Ik zie mijn rol vooral als een katalysator, ik heb automatisch interactie met mensen.”
U trad in 2009 voor het eerst in de openbaarheid.
“Het kostte tijd om tot het concept te komen. Pandemonia komt voort uit eerdere werken die ik heb gemaakt als kunstenaar, maar daar was ik niet altijd tevreden over. Alles kwam samen in 2008, met de bankencrisis in Londen en de start van de recessie. Tegelijkertijd zag ik op de voorpagina’s van kranten Beroemde Britten, van wie ik me af vroeg wat ze eigenlijk kunnen? En wat is hun rol in onze cultuur, wat is hun functie? In wat voor wereld leven we eigenlijk?
“Ik heb die dingen met elkaar verbonden, en daar komt Pandemonia uit voort; ze is een celebrity, een allegorie van perfectie, glossy en forever young. Ik zie er uit als een opblaasbare plasticpop maar onder die laag schuilt een idee. Voor beroemdheid en roem is iedereen gevoelig.”
Goed, je gebruikt het lichaam als politiek statement. Hoe kom je aan de kleding?
“Ik maak alles zelf. Daar was ik als kunstenaar al mee bezig. Wat ik al had, heb ik versimpeld om het effect zo krachtig mogelijk te maken. In totaal heb ik zo’n veertig outfits, of misschien wel meer.”
Als kunstwerk zit u front row bij modeshows. Oogt u meer bijval in de mode dan in de kunstwereld?
“Bij beide denk ik, als antiberoemdheid. Ik zie mezelf als een artistieke interventie in de samenleving. In de mode ben ik meer zichtbaar dan als ik mijn werk doe in een galerie. Bij galeries ligt de drempel toch hoger. Ook straat raak ik mensen veel meer, logisch, niks aan mij is normaal of stereotiep.”
Over vreemd gesproken. U komt uit Groot-Brittannië, daar wonen nogal wat excentriekelingen, hoe verklaart u dat?
“Klopt. Ik denk omdat Londen vanaf de jaren zestig in de tijd van de swinging sixties mensen trok uit verschillende culturen, het was een soort van melting pot. Neem Gilbert & George, Gilbert komt uit Italië. Of Leigh Bowery, die komt uit Australië. Het preutse Victoriaanse tijdperk zal er mee te maken hebben, met de decadentie die daar uit voortkwam en nooit helmaal verdwenen is.
Trouwens, de Britse pers is altijd afwijzend tegen mij geweest, typisch Brits.”
De fotoshoot in PUP is geïnspireerd op “15 minutes of fame”, naar een uitspraak van Andy Warhol. Zou u vroeger hebben gepast in Warhol-scene?
“Dat denk ik niet, al had hij zeker goed gevonden wat ik doe. Ik ben echt een product van deze tijd. Mijn ideeën zijn verder ontwikkeld, ik maak gebruik van de symbolen van commercie – zoals dat iedereen altijd jong moet zijn. Dat gaat verder dan wat er paste in de jaren zestig en zeventig.”
Zeg, u ruikt wel erg plastic, zou een Pandemonia parfum niks zijn?
“Ja zeker! Het zou een mooie extensie van mij als merk zijn.”
Reageren is niet (meer) mogelijk.