Nederlanders die wel eens shoppen in Antwerpen – en wie doet dat niet – kennen vast Garde Robe Nationale, de winkel van Nathalie Lachat in de Nationalestraat.
Nathalie runt ook een eigen label, Magdalena. In België bekend, maar in Nederland nog niet te koop, een kennismaking.
Je had de boutique al, en bent veel later Magdalena begonnen, waarom niet omgekeerd?
“Het had niet anders kunnen gaan dan hoe het nu gelopen is. Ik was 14 jaar geleden te jong en te onervaren om een eigen collectie op te bouwen. De passie moet ook groot zijn, want elke 6 maanden moet er weer een nieuw, fris, creatief en commercieel beeld neergezet worden. Ik weet niet of ik dit had kunnen realiseren op jonge leeftijd.
De winkel is een heel goede leerschool voor mij geweest. Hierdoor ben ik bewuster geworden van hoe alles in elkaar moet overvloeien. Het zakelijke versus het creatieve. Zonder mijn team sta ik trouwens nergens, ze houden mij gefocust.
We blijven groeien, jaar na jaar dus we doen het eigenlijk best heel goed in tijden van crisis. In de winkel verkopen we naast Magdalena onder andere Tim Van Steenbergen, Humanoid, Closed, Tara Jarmon en binnenkort Monique van Heist.”
Magdalena wordt nog niet verkocht in Nederland, hoe zou je je merk aanprijzen?
“Nederlandse vrouwen weten wat ze willen, misschien zelfs nog beter dan de Belgische. Ik vind Magdalena ideaal voor de Nederlandse vrouw, want de kleding is no nonsense, vrouwelijk en van kwalitatief goede stoffen. Elke collectie bevat zowel key items, waarmee gepronkt kan worden, maar ook een flink aantal stuks die je overal op kan dragen. Gekleed of juist heel casual. Een sterkte modevisie is voor ons belangrijker dan het mee hollen met hypes en trends. Zo blijf ik altijd investeren in mooie jassen die je kunt blijven combineren en het ideale, perfect passende jurkje zonder al te veel franjes.
Welke stukken ontwerp je het liefst, en waarom?
“Het liefst ontwerp ik jassen. Ik vind de zoektocht naar volumes en shapes erg interessant! Ik ga ook graag op zoek naar nieuwe uitdagingen in belijningen, texturen en heel oncommerciële it-items. Een collectie maken vergt veel denkwerk. Je moet stoffen ineenpuzzelen in structuren, onderzoek doen naar texturen, dat vind ik allemaal erg leuk.”
Je vertelde dat je de academie niet hebt afgemaakt, waarom niet?
Puur uit financiële noodzaak. Twintig jaar geleden was het in mijn familie geen optie om ‘modeontwerpster’ te worden. Daar zat volgens mijn vader geen toekomst in. Dus moest ik mijn studie zelf betalen. Omdat ik toen al een heel zelfstandige vrouw was, ben ik het toch gaan proberen. Met een multitask-leven hield ik mijn studie gaande omdat ik toch mijn droom wilde waarmaken. Ik stelde vast dat school financieel erg veeleisend was en het ritme op de academie heel hoog. Ik had geen tijd voor vrienden, laat staan om met baantjes de studie te betalen. Ik ben van school afgegaan met het advies om zoveel mogelijk ervaring op te doen in de mode. Zo gezegd en zo gedaan. Geen gouden ticket met de lift, maar via een rustige wandeling via de brandweertrap langs de achterkant, heb ik ook bereikt wat mijn ultieme droom is.”
Reageren is niet (meer) mogelijk.