De modecarrière van de Amerikaan Marc Jacobs kent ups en downs. Van drugsverslaafde tot mediagenieke modeontwerper. En binnenkort, Marc de miljardair?
Op 2 oktober 2013 neemt Marc Jacobs met zijn laatste collectie afscheid van Louis Vuitton. Spectaculair is de eerste ‘look’, een semi-naakte Edie Campbell getooid met enorme zwarte verentooi, haar lijf beklad met de zelfde hanepoterige LV-graffiti die sinds 2000 ook de bruine LV-tassen van het luxelabel in de spotlights zet.
Impliceerden Campbells kettingachtige versieringen van pols tot pols, dat er ketens verbroken moesten worden? Maar zo slecht was het huwelijk tussen Louis Vuitton en Marc Jacobs niet.
In 1997 ontwerpt de Amerikaan zijn eerste collectie voor het luxelabel. Bernard Arnault, baas en oprichter van luxegroep LVMH – neemt best een zeker risico als hij de uitgesproken Jacobs inhuurt, die eerder is ontslagen bij een Amerikaans sportswearlabel, net zijn eigen niet bijster succesvolle label heeft opgezet, en, zo blijkt later, kampt met verslavingen. Als Jacobs twee jaar in dienst is, zal er ongetwijfeld lichte paniek zijn uitgebroken bij het beursgenoteerde Louis Vuitton als Jacobs zich in 1999 (en later nog eens in 2007) laat opnemen in een ontwenningskliniek voor drank- en drugsverslaafden. Maar Jacobs zorgt voor een enorm commercieel succes. Daarnaast krijgt hij van Vuitton alle ruimte om zijn eigen label, en een tweede lijn, het speelse Marc by Marc Jacobs, te ontwikkelen tot een internationaal succes.
Nadat Marc Jacobs op 2 oktober zijn laatste collectie voor Louis Vuitton heeft getoond, vloeien er backstage net geen tranen. Jacobs valt zijn zakenpartner Raoul Duffy in de armen. Hij herpakt zich, en begint aan een serie interviews, met de terugkerende vraag en zijn ontwijkende antwoord daarop: Hoe nu verder?
In elk geval zal de modewereld Marc Jacobs niet hoeven missen, en Louis Vuitton ook niet. “Als in een huwelijk hebben ze een gezamenlijke toekomst”, zegt een bron over de scheiding. De vraag is, wat gaan ze aan hun relatie veranderen? Het label Louis Vuitton heeft inmiddels een uitstekende nieuwe ontwerper, Nicolas Ghesquière (voorheen Balenciaga) en luxeconcern Louis Vuitton Moët Hennessy blijft als grootaandeelhouder in het label Marc Jacobs ook na de ‘scheiding’ nauw verbonden met de Amerikaan.
Marc Jacobs kan op zijn eenenvijftigste terugblikken op een modecarrière met ongeveer even veel diepte- als hoogtepunten. Hij wint in 2011 de Lifetime Achievement Award in Amerika, wordt in hetzelfde jaar geridderd in Frankrijk, wint een jaar eerder de belangrijke Amerikaanse Womenswear Designer of the Year Award. Maar hij is ook eens ontslagen, ooit failliet gegaan en heeft het destructieve leven van een popster geleid. Die ellende is sinds 2007, na zijn laatste opname in een afkickkliniek, definitief voorbij. Als herboren verschijnt Jacobs na zijn opname als een gespierde en gebruinde hunk die weliswaar tot op de dag vandaag rookt als een ketter, maar een verbeterde versie is van de gezette jongen met lang haar en zwarte nerd-bril die hij is als student mode aan de Parsons School of Design in New York.
Aan zijn eerste vaste baan in 1989 voor het keurige Amerikaanse sportswearlabel Perry Ellis komt na vier jaar een eind als hij een controversiële grunge-collectie showt, gebaseerd op de slordige stijl van de Seattle rockscene met Kurt Cobain van Nirvana als inspiratie. Te wild, oordeelt Perry Ellis, en ontslaat Jacobs. Jacobs concentreert zich met hulp van de zakelijk ingestelde Robert Duffy, die nog steeds zijn zakenpartner is, en die met hem meegaat als Jacobs in 1997 zijn contract als artistiek directeur van Louis Vuitton tekent.
In 1998 toont Marc Jacobs zijn eerste nog tas- en een logoloze Vuitton collectie. Nadat hij zich verdiept in de geschiedenis van het luxe-tassenmerk, komt hij tot de conclusie dat juíst de initialen de reden zijn waarom vrouwen Louis Vuitton kopen, simpelweg omdat dat de letters LV herkenbaar zijn.
Een knop gaat om, al snel viert Jacobs het logo en zet het overal groot en duidelijk op, vaak in samenwerking met kunstenaars Stephen Sprouse die het LV-graffitilogo bedenkt en Takahashi Murakami, de Japanse kunstenaar die doorbreekt bij een breed publiek dankzij zijn tassenuitstapje. Over zijn drugs- en drankverslavingen in 1999 en terugval in 2007 zegt hij later tegen Vanity Fair. “Ik was een idioot. Ik werkte steeds en vierde steeds feest en ik werkte steeds en vierde steeds feest.”
Het hele verhaal staat vandaag in de Modespecial van Het Financiele Dagblad – gratis down te loaden.
Reageren is niet (meer) mogelijk.