In juli 2013 won ze Lichting 2013, en nu is Henriette Tilanus een van de acht finalisten van de H&M Design Award 2014.
Als Henriette wint, krijgt ze € 50.000, showt 28 januari tijdens de Mercedes-Benz modeweek in Stockholm, en verkoopt H&M dit najaar enkele stukken uit haar collectie. Maar laten we niet vooruitlopen op al dit moois.
Henriette zelf kan nog amper geloven wat haar sinds het afstuderen aan de ArtEZ Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem, allemaal is overkomen. “Na het winnen van Lichting was ik zo blij, en dacht, nu is het eigenlijk wel mooi geweest.”
Nog even over Lichting, zag je zelf als favoriet?
Ik vond de collecties van Loeki Mulder en Anneleen Bertels erg sterk, dus toen ik mijn naam hoorde schrok ik me rot: Ben ik dat?
Als een van de acht H&M Award finalisten heb je in november in Londen kennisgemaakt met de jury (o.a. Erdem, actrice Michelle Dockery, H&M’s hoofd design Ann-Sofie Johansson) en de andere 7 finalisten. Viel je iets op aan hun collecties?
Dat alle collecties erg uitgesproken waren, ik denk dat dit typisch iets is van mijn generatie, als antwoord op de huidige mode. Het geeft aan dat H&M als bedrijf ook op zoek is naar uitgesprokenheid. Hoe ze de collectie van de winnaar vertalen, zien ze dan wel weer. Met de bijzondere breisels van Minju Kim, de winnaar van vorig jaar, is dat heel goed gelukt.
Kun je iets vertellen over je collectie?
De inspiratie is Edith Sitwell, een excentrieke Britse dame. In een boek zag ik een foto van haar gemaakt door Cecil Beaton, ze lag op de grond. Wie is dat, dacht ik? Over die vrouw wilde ik meer weten, en haar nieuw leven in blazen. Ik vind het fijn om een persoon als leidraad te nemen, en dan een droomwereld te maken.
Wat meteen opvalt aan je collectie zijn de bijzondere materialen.
Allemaal zelfgemaakte stoffen: geborduurd, beschilderd, gebreid, geverfd. De reden dat ik destijds naar de kunstacademie wilde, is om dingen te onderzoeken, om mijn handen vies te maken.
Het uitgangspunt van mijn afstudeercollectie was van oud materiaal iets chics maken. Zie je die rok? Die is gemaakt van een plasticzak. Van troep iets moois maken, en dan net als bij koken allerlei verschillende ingrediënten – dus ook mooie materialen – gebruiken. Op school ontdekte ik een breimachine, fascinerend! Het was erg frustrerend de techniek onder de knie te krijgen, maar als het lukt maakt het een collectie rijker.
Als geheel is de collectie vrouwelijk, smaakvol en excentriek maar ook heel draagbaar.
Ik wilde alles zelf dragen, en vroeg me dingen af als wat zou ik dragen naar een gala, of naar kantoor?
Binnenkort ga je naar Stockholm voor de finale, spannend…
Ik mag maar één outfit tonen, ik neem dus een heel grote koffer mee zodat ik daar een keuze kan maken.
Wat doe je nu, en wat zijn je plannen?
Ik doe nu werkervaring op, loop stage bij Jan Taminiau. Het is heel bijzonder te zien hoe voor alles de tijd wordt genomen en hoe ontzettend hard Jan werkt. Ik hoef voorlopig geen eigen merk, dat is nu te hoog gegrepen, bovendien, wat voeg ik toe aan alles wat er al is?
Grappige oorbel, zo’n grote vis van hout. (Henriette draagt verder een vintage pastelgeel blousje van kant en een nieuwe transparante beige geplisseerde rok van Mango.)
Die oorbel is van mijn moeder. Iets gek toevoegen aan een outfit is altijd leuk. Ik vind dat mensen zelf meer bij elkaar moeten sprokkelen. Ja, daar is lef voor nodig, maar ik waardeer het zeer.
Reageren is niet (meer) mogelijk.