Dauphine de Jerphanion. Is het niet een sprookjesachtige naam? Perfect voor een muze, en dat was de Française voor Thierry Mugler.
Dauphine leerde ik eind jaren tachtig kennen. Na mijn afstuderen aan de Rietveld Academie vertrok ik naar Parijs: mijn droom werken voor een beroemd modehuis.
In Parijs woonde ik in een shabby hotel, en moest op zoek naar woonruimte. Onderweg naar een nonnenklooster dat kamers verhuurde aan armlastige meisjes, liep ik binnen bij een winkeltje met barokke sieraden. De aardige jongen in de winkel vertelde ik van mijn droom. Hij pakte de telefoon, sprak iemand, gaf een briefje met een adres.
De volgende dag liep ik binnen in het stadspaleis van Thierry Mugler. De platinablonde Dauphine zwaaide de scepter over de accessoires. Mijn werk beviel haar en ik kon meteen aan de slag, accessoires ontwerpen voor de volgende show, destijds spektakels die altijd geopend werden door haar. Foto’s van Dauphine in Mugler voor Avenue, gestyled door Frans Ankoné zijn legendarisch.
Vandaag wordt Dauphine begraven. Tegen Womens Wear Daily vertelde een bedroefde Thierry Mugler dat ze een blonde engel was, de ultieme muze, de Parijse inspiratie van het modehuis. “Haar schoonheid, intelligentie en elegantie blijft voor altijd in ons hart.”
Ik heb alles te danken aan Dauphine, ze maakte mijn droom waar. En die kamer bij de nonnen? Daarvoor kwam ik niet in aanmerking. Ik zag er niet armlastig genoeg uit.
Mooi verhaal!!
Wat een mooi verhaal! Een droom die uitkwam!