De zomermode voor 2012 is nu te zien in New York, vanaf vrijdag in Londen en daarna Milaan en Parijs. Dat betekent topdrukte voor modellenbureaus, zoals Code Management van Marit Simons.
Het gekkenwerk is weer aan de gang. Zo omschrijft Marit Simons (1989) de hectische periode die haar leven tot en met vijf oktober beheerst.“De eerste dagen is alles nog te overzien,”zegt Simons vlak voor haar vertrek in Londen waar de shows vrijdag beginnen. Simons ontvangt schema’s met afspraken voor castings (modellen moeten zich moeten presenteren aan castingdirectors en ontwerpers), wordt een model geboekt, dan volgen de ‘fitting’ (doorpas) afspraken. Maar in de praktijk nemen castingdirectors en ontwerpers het niet zo nauw met alle gemaakte tijdstippen. Het gaat vaak niet anders; in korte tijd moet er veel gebeuren, en kan alles nog tot op de laatste seconde gewijzigd worden weet Simons uit ervaring. Irritant. Zodra castings of fittings uitlopen, lopen alle andere afspraken in de soep. “Het is gewoon chaos,” zegt Simons. En dan al die verzoeken en last minute eisen. Gucci die alleen modellen wil met schoenmaat 39. Balenciaga, die een half jaar geleden bedacht dat alle geboekte modellen hun haren moesten kort knippen en wit laten bleken. Op dat verzoek ging Simons een niet in. “Een model kan vervolgens geen andere shows meer lopen, en voor het geld is het niet de moeite waard.”
Organiseren, vliegtickets boeken, hotels reserveren, zorgen dat alles voor haar meiden Svea, Nimuë en Iris, op rolletjes loopt. Dat is de komende weken de taak van Marit Simons. Oja en op zoek naar gezond eten hoort er ook bij, als de catering weer eens tegenvalt zoals laatst bij Viktor & Rolf waar modellen onder andere chips kregen voorgezet. “Een model moet niets aan haar hoofd hebben zodat zij haar ding kan doen, en ze moet alles over haar heen laten komen.”
Marit Simons startte op haar achttiende Code Management, uit interesse. Het eerste wat ze deed was modellen scouten. Uren, dagen, weken speurde ze naar meisjes. Op Hyves werd ze vier jaar geleden betoverd door de aparte uitstraling van de toen vijftienjarige Nimuë Smit, nu te bewonderen in de Versace Jeans reclame, eerder in Armani en Miu Miu campagnes, vorige maand op de cover van de Glamour. Het was een kwestie van geluk dat Smit vervolgens helemaal voldeed aan de standaard modelleneisen: prominente jukbeenderen, mooie kaaklijn, lengte tussen 1.75 en 1.80, en maatje 34.
Nederland telt ruim dertig modellenbureaus. Bureaus die écht goed een model klaarstomen voor een internationale carrière, dat zijn er een handje vol. De meeste bureaus richten zich op zoveel mogelijk boekingen (opdrachten) voor de locale markt. Simons werkt anders. “Ik richt me op het opzetten van modellen carrières in het buitenland, en probeer daarvoor een goed beeld te krijgen van hoe een model van a, naar b, en naar c komt. Ik betrek mijn modellen over al bij, maak geen keuzes achter hun rug om.”
“Ja, hoe ik het vak heb geleerd?,” antwoord Simons op de vraag hoe ze haar kennis bijeen vergaarde. “De informatie is er, die vind je op modesites als Style.com en in bladen, vervolgens moet je je niet blind staren op de glamourkant van de modellenwereld. Uiteindelijk is het business, maar ook mensenwerk, coaching. Ik help een model met het opzetten van een bedrijf. Belangrijk is, doorhebben wie de dienst uitmaken.”
Dat zijn tegenwoordig de castingdirectors. Mannen en vrouwen die in opdracht van modeontwerpers modellen voorselecteren. Modellen moeten zich schikken naar de wensen van de castingdirector, en die maken volgens Simons misbuik van nieuwe, jonge modellen die op een doorbraak hopen door ze zolang te laten wachten dat ze niet naar andere castings kunnen. “Prada spant de kroon, die trommelt rustig honderdvijftig jonge nieuwe gezichten op, sommige daarvan “exclusief”, wat inhoudt dat ze een week lang geen andere casting mogen doen. Soms worden ze er alsnog twee uur voor de show uit gegooid.” Schande vindt Simons. “Het erge is, Prada kan als bekendste merk alles maken. Ja alle bureaus vinden dit schandalig, maar bijna niemand doet er niets aan. Zet het maar in de krant.’
Imaan: Foto Yorick Nube
Marit Simons heeft momenteel acht modellen in haar bestand, de laatste aanwinst is de vijftienjarige Frederike. Om ervaring op te doen laat Simons haar misschien in januari meelopen tijdens de Amsterdam Fashion Week. Ook de blonde Svea (17) debuteerde tijdens daar, en kijk nu: ze liep al voor Chanel, Valentino en andere grote namen. De negentienjarige Nimuë, doet regelmatig het hoogste wat een catwalk model kan bereiken, het openen van een belangrijke show als Miu Miu. Tijdens de laatste Louis Vuitton show liep ze tussen topmodellen als Naomi Campbell en Kate Moss. “Nee, daar maak je niet zomaar een praatje mee, die meiden hebben hun eigen VIP cabine,”zegt Simons die ook altijd aanwezig is als haar meisjes moeten werken.
Uiteindelijk wil Simons met Code Management richting twintig modellen, ze zoekt nu meiden die meteen aan de slag kunnen, want aan de jonge Frederike en de veertienjarige Imaan die ze op het Centraal Station scoutte, verdiend ze de komende jaren amper. “Imaan zit nog op school, en is nog niet gewend om te werken.” Simons voorziet voor de elegante en lichtgetinte tiener van Egyptisch/Marokkaanse afkomst een grote toekomst, en verwacht dat ze over een jaar of drie klaar is voor de grote internationale shows. Verdienen gaat Imaan pas nadat ze twee seizoen modeshows heeft gelopen. Vervolgens kunnen de verdiensten in één jaar vrij snel oplopen tot een ton.
Simons kent echter ook verhalen van meisjes die helemaal geen winst, zelfs schulden maken. Reden: slecht modellenmanagement; bureaus die opzettelijk veel modellen aannemen, ze voor de kosten laten opdraaien door ze talloze castings te laten doen en dan maar hopen dat er tussen al die meisjes één zit die de catwalk haalt. “Je verandert niets aan de industrie, je kan er alleen maar op zo’n slim mogelijke manier mee omgaan,” relativeert Simons.
Als Simons haar eerst gescoute model Nimuë Smit niet vanaf het begin als een moederkloek had bewaakt, dan zou ze constant aan het werk zijn. “Een model weet niks. Ik wil dat Nimuë alleen opdrachten doet die belangrijk zijn voor haar carrière. Ik zie haar als een meisje voor de lange termijn, ze is nu negentien en volwassen aan het worden. Het lopen van een modeshow is niet heel erg moeilijk, maar voor de camera willen klanten een vrouw zien, en als je 17, 18 of 19 bent dan ja dan ben je eigenlijk nog een meisje.”
Trots is Simons op de door haar klaargestoomde Nimuë Smit. “Ze heeft nu een eigen bedrijfje, heeft door hoe het werkt, en hoe je geld verdient.” Doel is een Vogue cover, om haar kansen hierop te vergroten is ze verhuisd naar New York. Achteraf gezien, vertelt Nimuë Smit, verliep haar carrière een stuk sneller dan ze had verwacht. Ze is opgelucht dat ze haar school heeft afgemaakt, al maakte ze zich soms zorgen dat ze iets miste op school, onterecht achteraf. Het leuke van haar vak vindt Smit dat ze zoveel verschillende mensen leert kennen, dat zou nog wel eens van pas komen bij de universitaire studie psychologie die ze later wil volgen. Eerst wil ze kijken of het fulltime modellen leven haar bevalt. Vooralsnog gaat ze er helemaal voor.
Marit Simons: “Een model krijgt maar een keer een kans. Voor Nimuë is dit het moment.”
Reageren is niet (meer) mogelijk.